Güven Hokna: İkinci Bahar dosyası Meral Okay’ın anısına olsun

Güven Hokna: İkinci Bahar dosyası Meral Okay’ın anısına olsun
Fotoğraflar: Emre Yunusoğlu
Sesim titreyerek Güven Hokna’yla konuştuğumu hatırlıyorum. Hattın diğer ucunda da olsa en nihayetinde anılarıma Ferhunde Hanımlar ve İkinci Bahar ile dâhil olmuş bir efsane vardı karşımda. Çekinerek “Güven Hanım sizin için de uygunsa röportajı Samatya’da yapmak isterim.” demiştim; o an tabiri caizse “İşte şimdi reddi yiyeceğim.” diye düşünürken o sıcacık sesten şu cümleyi duydum: “Nasıl güzel düşünmüşsünüz; memnuniyetle!”

Puslu bir cumartesi günü soluğu Samatya’da aldık. Afet-i Devran Neriman’ın bir hışımla inip çıktığı merdivenlerin başına geldiğimizde “Ah… Bu basamakların dili olsa da konuşsa, Afet-i Devran Neriman hırsını bu merdivenlerden çıkarırdı.” dedi. Buğulu gözleriyle etrafına baktıktan sonra Develi’ye geçtik. “Birkaç esnaf duruyor ama nerede o ‘İkinci Bahardaki Samatya?” şeklinde bir iç çektikten sonra 1990’lı yılların sonuna ışınlanıp yuvasında, Samatya’da İkinci Bahar nostaljisi yaşadık. Röportajın bitiminde ise “Kim bilir belki yakında bir de Ferhunde Hanımlar dosyası hazırlarız.” temennisiyle ayrıldık birbirimizden. Benim payıma da bu yüce gönüllü efsane ismin yanından unutulmaz anılar ve bir hatıra fotoğrafıyla ayrılmak düştü.

 
Afet-i Devran Neriman’ın sokağın başındaki merdivenleri nasıl sürekli inip çıktığından bahsettiniz. İlk set gününüzü hatırlıyor musunuz?
İlk set gününü herhalde kimse heyecandan hatırlamıyordur. Çünkü öyle isimlerle bir araya gelip çalıştık ki o anın mutluluğuyla hatırlamak güç. Biliyorsunuz Yavuz Turgul gibi bir duayen vardı projenin başında. Tüm kadro yaptığı işin son derece ciddiyetindeydi. Türkan Hanım (Şoray), Şener Şen ve diğer bütün saygıdeğer arkadaşlarım başta olmak üzere tüm ekip çok başarılı bir iş çıkardı. İkinci Bahar, bilinçli başlamış bir iştir. Sonsuz güven ve sevgiyle sarıldık bu diziye. İnanıyorum ki çok güzel bir anı bıraktı. Bugün hâlâ hakkında konuşuyor ve ekranda görebiliyorsak çok doğru mesajları olduğu içindir.
 
İkinci Bahar’ı ölümsüz kılan özellikleri nedir size göre?
Komşuluk, dostluk, sevgi, ihanet; kısacası hayata dair her şeyin işlendiği bir diziydi İkinci Bahar. Biz de güzel duygular taşırdık birbirimiz için. Çok deneyimli dostlarımız, sanatçı arkadaşlarımız katıldı bize. Özkan Uğur mesela; ne kadar yetenekli olduğunun bir kanıtıdır İkinci Bahar. Tarık Papuççuoğlu, sonra genç arkadaşlarımızdan Nurgül Yeşilçay ve Ozan Güven. Meral (Okay) vardı. Ah… Nurlarda yatsın, ışıklarla yol alsın. Çok deneyimli bir yazar ve düşünürdü; ardından çok da başarılı bir oyuncu oldu. Devin Özgür Çınar, Yasemin Çonka, Tan Sağtürk ve Gül Onat’ı da unutmamız mümkün değil. Saymakla bitmez bu isimler. Bizlerin doğru oyunculuğu, yönetmenlerimizin ise sıcacık bakış açılarıyla ölümsüz bir başyapıt oldu İkinci Bahar.

Uğur Yücel, Orhan Oğuz ve Türkan Derya gibi üç önemli yönetmenle çalıştınız. Her birini nasıl yorumlarsınız?
Uğur Yücel işin mutfağından geliyor. Yavuz Turgul’un talebesiydi o dönem; çok gençti. Çok sevdiğim bir arkadaşımdır. İkinci Bahar, bizim ikinci bir araya gelişimiz. İlk Eşkıya’da birlikte çalıştık. Hiç unutmuyorum o zaman Ankara’daydım; beni aradı Uğur ve Eşkıya’dan bahsetti. O an mutfak masasının sandalyesine oturduğumu hatırlıyorum. Böyle bir şey beklemiyordum ve çok mutlu oldum. Uğur’un sanatçıya yaklaşımı, onu motive edişi farklıdır. Çünkü çok duyarlıdır, çünkü oyuncudur. İnanılmaz keyifliydi kendisiyle çalışmak.

İkinci sezon Orhan Oğuz geldi. Biliyorsunuz sinemanın duayenlerindendir. Çok çabuk çeker ve işler tıkırında gider. Onunla çalışmaya başladığımız dönem, rahmetli ablacığımın hastalığını öğrendiğim ana denk gelir. Bana çok yardımcı olmuştu; desteğini ve dostluğunu asla unutamam. Her sete ezberim tam giderim fakat o dönem moralim çok bozuk olduğu için deyim yerindeyse kilitlenip kalıyordum. “Hiç mühim değil, gerekirse biz sizi satır satır çekeriz.” derdi. O yüzden Orhan Oğuz’un bendeki yeri ayrıdır.

Üçüncü sezonda da Türkan Derya geldi. Çok başarılıydı. İki deneyimli ustanın ardından gelip çıta atlattı İkinci Bahar’a. Korkusuz ve özgüveni yüksekti. Hem yönetmen hem de insan olarak çok severim Türkan’ı. Çok da takdir ederim. En nihayetinde az buz bir iş değildi onun yaptığı. Ekrana bakacak, resmi ve ifadeyi tamamlayacak, sanatçının her kirpik hareketini bile görecek, buna göre önerilerde bulunacak ve pür dikkat olacak. İşte, bunların hepsini son derece başarıyla yaptı.

Ekipten görüştüğünüz isimler var mı?
Yasemin Çonka ve Şener’le (Şen) hâlâ görüşüyorum. Türkan Hanım’la çeşitli vesilelerle bir araya geliyoruz. Kopmadık ve birbirimize hep saygıyla, sevgiyle baktık. Tüm ekiple dostluğumuz çok derin olmasa da aramızdaki sevgi bağı bambaşka. Geçen yaz Bodrum’da Tarık Papuççuoğlu ile karşılaştık. Keşke Meralciğim (Okay) de aramızda olsaydı. Onun yokluğuna biraz zor alıştık. “Çok severdi, kocacığına kavuştu.” derim hep. Bu dosya da onun anısına olsun.
 
Nurgül Yeşilçay ve Ozan Güven gibi bugünün yıldız isimleriyle rol aldınız. Set disiplinleri, oyunculukları açısından o dönem nasıl değerlendiriyordunuz onları?
Set disiplini olarak son derece iyilerdi. Zaten tüm ekip öyleydi; herkes saatinde işinin başında olurdu. Yalnız burada bir parantez açıp önce Türkan Hanım’ın set adabına değinmeliyim. Saatlerce öncesinden sete gelip, makyajını yapan ve ezberini çalışarak oraya adapte olan çok az insan gördüm. Türkan Hanım’da bir kere bile “Ben yıldızım.” havasına tanık olmadım. Son derece saygın, mütevazı, güleryüzlü, tatlı ve müthiş bir adaptasyon içindeydi. Zaten tüm ekip öyleydik. Hiç sürtüşmemiz olmamıştır. Sesin yükseldiği tek bir an bile hatırlamıyorum. Şen şakrak bir setti. Ozan gelip kırar geçirirdi ortalığı. Şener Şen deseniz zaten işin çıraklığından gelip Şener Şen olmuş bir ustadan söz ediyoruz.
 
Şener Şen’le karşılıklı oynamayı nasıl tanımlarsınız?
Göz göze oyunlarımızda onun gözbebeğinin büyüdüğünü veya küçüldüğünü görebilirdim. En nihayetinde tiyatro kökenliyim. Günümüzde oyuncular iki gözünün ortasına, kaşının arasına bakıyor. Bu doğru değil. Göz göze oyunculuk; o alışveriş, duyguyu ve enerjiyi paylaşma çok önemli. Bizim Şener’le öyle sahnelerimiz vardı ki eğer ben orada bir yanlış yaparsam onun da bütün oyununu götürürüm. Fakat o kadar konsantre bir bütün olduk ve duyguyu paylaştık ki bugün güzel sıfatlarla anılıyorsak bundandır.
 
Yavuz Turgul sete gelir miydi? Kendisiyle iletişiminiz nasıldı?
Tabii gelirdi, ani baskınları olurdu. Zaten her şeyden önce Yavuz Turgul gibi bir dehanın yönetiminde heyecanlanmamak ve elinizin ayağınızın titrememesi mümkün değil. Aksini söyleyecek olamaz bence. Fakat biz ona saygı duyduğumuz için heyecanlanırdık. Bunun adı hiçbir zaman korku olmadı. Yavuz Bey çok şeker bir insan. Beni de çok severdi. Ben de onu çok sever ve saygı duyardım. Güzel övgülerle de oyunculuğumu taçlandırırdı. Sonra yeniden çalışma imkanımız olmadı maalesef.
 
● Set aralarında nerede vakit geçiriyordunuz?
Karavanımız yoktu o dönem. Zaten oldum olası sevmemişimdir. Ya bizim set evlerde vakit geçiriyorduk ya da kebapçıda otururduk. Bir köftecimiz vardı, oraya giderdik. Develi’ye gelirdik; Arif Bey’in (Develi) de çok yardımı olmuştur bize.
 
İkinci Bahar’a dair en unutulmaz anlar nedir sizin için?
Sezen Aksu’nun gelişi, Afet-i Devran’ın gidişi, Ali Haydar ile Hanım’ın çocuklarının olması… Bu liste daha uzar gider. İkinci Bahar, biraz erken bitti galiba. Aslında çok şanssız bir dönem yayın hayatına başladı. İlk bölümün yayınlandığı 29 Ekim 1998’de Adana-Ankara seferini yapan uçak kaçırılmıştı. ATV de o gün sürekli diziyi kesip bu olayla ilgili haber vermek zorunda kalıyordu. O yıl sekiz bölüm çektik. Ardından 15’erli bölümden oluşan iki sezon daha oldu. Bugün 38 bölüm olup hâlâ konuşulan ve bu kadar kaliteli bir işten bahsediyor olmanın gururunu yaşıyorum.
 
En sevdiğiniz sahne hangisiydi?
Neriman, Ali Haydar’a âşıktır fakat buna karşılık göremez. Sonunda Ali Haydar’ı terk ederek sevgisini ispatlar. Orada önce Ali Haydar’a iletmesi için Hanım’a ve ardından da Ali Haydar’ın kendisine söylediği bir replik vardır: “Sevmek vazgeçmeyi de bilmektir Ali Haydar.” Bu cümlenin ardından taksi gelir. Neriman önce Ali Haydar’ın dükkanına, ardından da evine şöyle bir bakıp taksiye binerek gider. Bu sahneyi izlerken çok ağlamıştım. En nihayetinde Afet-i Devran Neriman’dan bahsediyoruz. Bu sahneyle birlikte bir anda kahramana dönüşmüştü. İşte, bu benim hem en sevdiğim hem de en zorlandığım sahnedir. Şu an anlatırken bile gözlerim doluyor; bu hazzı duyuyorsam İkinci Bahar doğru iş demektir.
 
Aslında Afet-i Devran Neriman gibi tabiri caizse hükümet gibi bir kadından hem beklenilecek hem de asla beklenmeyecek bir vedaydı bu.
Benim de yazarlığım, çizerliğim olmuştur; kendi içimde tabii. Ancak bugün bile baktığımda ben Neriman’a asla böyle bir son yazamazdım diyorum. Finalde hataya düşüp kötü bir son yazabilirdim. Resmen kahraman olarak ayrıldı mahalleden. Hiç kimse ondan “Sevdiğin sana kalsın; ben seni severek ayrılıyorum.” tadında bir replik beklememiştir. İzleyiciler o kadar kinlendi ki ona karşı… Bu nedenle çok sert bir final beklemişlerdir tahminimce. En nihayetinde yaralı bir kadın, yaralı bir aslandan daha tehlikelidir. Ben bile birebir yaşadım Afet-i Devran’ın acısını. Tüm samimiyetimle söylüyorum; Şener benim çok sevdiğim bir dostumdur, keza eski eşi de aynı şekilde. Bu nedenle Şener’e o gözle bakmam mümkün değil. Ancak nasıl bir Afet-i Devran çıkmışsa ortaya, “Sen gerçekten adama âşık mısın? Seviyor musun onu? Aksi takdirde başka türlü oynayamazsın.” diyen dostlar oldu. Hayır, ben orada seven kadını oynadım. 

Zaten performansınızla hem kendinizden nefret ettirdiniz izleyiciyi hem de acınıza ortak olmalarını sağladınız.
Size bir anımı anlatayım; biliyor musunuz beni Samatya’nın merdivenlerinde şişliyorlardı az kalsın. Bir gün kamera Ali Haydar’ın kapısında gizlenmiş şekilde; orada bir konuşma sahnesi çekilecek. Ben de halkın arasından hırsla çıkıyorum merdivenleri. Bu sırada bir adam tabii kamera gizli olduğu için çekim olduğunu da anlamamış; ben yukarı çıkarken kolumdan beni tutup “Bana bak, seni şimdi şişlerim. Aradan çekil, Ali Haydar ile Hanım’ı rahat bırak.” demişti elinde dört beş tane şişle. Allah’tan güvenliğimiz vardı da hemen adamı etkisi hale getirmişlerdi.
 
İkinci Bahar setinden hatıra aldınız mı? Almadıysanız neyi almak isterdiniz?
Galiba almadım, hatırlamıyorum. Açıkçası pek çok şeyi almak isterdim. Sanat yönetimi o kadar başarılıydı ki o dönemi yansıtan çok güzel kaset ve plak çalarlar, fincanlar, tabak takımları vs. vardı. Bunlardan herhangi birini almak isterdim.
 
Son olarak eklemek istediğiniz herhangi bir şey var mı?
Bunu bütün samimiyetimle söylüyorum; umarım izlediğimiz ve izleyeceğimiz bütün işlerde İkinci Bahar’ın tadına varırız. İkinci Bahar, benim büyük şansımdı ve ben de bunu doğru kullandığıma inanıyorum. Bütün işlerimi ayrı zevk ve hünerle yapmışımdır. Sevmesem başarılı olmam da mümkün değil zaten. Afet-i Devran hem yazımıyla hem de bana hissettirdikleriyle özü çok farklı bir karakterdi. Bu nedenle de İkinci Bahar’ın yeri her zaman farklı oldu. Hem sevgiyi hem nefreti, hem dostluğu hem de düşmanlığı; kıssadan hisse hayata dair her rengi oya gibi işleyen bir işti. 


BİZE YAZIN!
Ad
Soyad
e-mail
Mesajınız
GÖNDER