Başlık yabancı değil. İsim deseniz bu aralar epey popüler. Eeeeee tüm bileşenlerden bi' Gülben Derenoğlu yazısı gelmesin miydi?? Cedric'in Chen'i varsa bizim de Gülbenciğimiz var. Ne de olsa bizim kız oldu Gülben. Bizim kız diyorum çünkü artık evimden birileri gibi oldu Derenoğlu Ailesi. Baştan söyleyeyim: Gülben kız kardeşim, nokta...

Dizi için zaten sezonun sürprizi demiştik daha önce. Her bölüm bir önceki bölümün üzerine koyarak ilerliyor ya en güzeli de sanırım o kısım. Kardeşler arasındaki bağ bambaşka yerden geliyor. Ebeveynlerin sorumsuzluklarını omuzlarına almak hiç de kolay değil ve bu yüklerin altından kalkabilmek bugünlere gelebilmek gerçekten başarı aslında. Yani yaşıyor olmalarına bile şükretmemiz gerek. Amaaa insanoğlu işte hep daha iyiyi hep daha mükemmelini ararken kaybediyor benliğini.

Gülben kızıma geleyim tekrardan. Gülben'i ilk tanıdığımızda daha agresif daha içine kapanık idi. Altına işemesi, sorunlarını asla söyleyememesi de onun daha çok iç dünyasına çekilmesini sağlıyordu. Kendini kapattıkça hayat daha zorlaşıyor, yalnızlığı fazlaca artıyordu. Burada da kitapları ve onların dünyalarına kendini fazlaca kaptırma ağır basıyordu. Yalnızzzzzzzz şimdi her şey değişiyor. Tek tek, sırayla, ağırdan, güzelce...

Gülben'in içindeki masumiyet, çocuksuluk ve bir şeyleri aşma azmi göz kırpmıştı bana. Kendini birini açarsa, onunla bir kişi birazcık bile olsa ilgilense değişecekti, dönüşecekti. Bu evreler yavaş yavaş olsa da başlangıç ağır oldu. Ev ahalisi harici ve Bayram (apartman görevlisi) dışında kimseyle muhatap olamıyordu ki. Anca elektrik, su vb. ev gider faturalarına bakmak için gelen görevlileri görürse görüyordu. Eeeee onlara da içini açamayacağı için yalnızlık baki... Hee isteyerek olsa eyvallah da zorunluluk kaygı doğuruyordu.

O Esat buraya gelecek, işte o kadar!

Esat biricik aşkı olmuştu ama tek taraflı. Ne Esat biliyordu bu aşkı ne başkası. Gülben'in ise kalbi hızlıca atıyor, çarşaflar ıslanmıyor, göz bebeklerinin içi gülüyordu. Sonra yanlış anlamalarla Esat'ın hoşlandığı kızı bile öldürme noktasına gelmişti. Biz izlerken hastalığının olduğunu biliyoruz da yaşarken kolay olmasa gerek. Esra ölebilirdi, sakat kalabilirdi. Daha sonrasında olayın tekrarlanmayacağı net bile değil. Gülben üzümlü kekim, canımın ciğeri ben, o, bu anlasa bile zorluyorsun herkesi, kabul edelim. ^^

Hayal kurmak güzel, hayal dünyasına girmek güzel. Lakin sürekli orada kalmak, dışına çıkamamak da bir o kadar zor. Maalesef hayal dünyası bazen sadece hayaldir, güzeldir. Oradan çıkmak istemezsin, oysa normalde nerede beyaz atlı prensler be Gülben'im, gül yüzlü kızım, güler bakışlı çocuğum... Hoş geldin gerçek hayata, hoş geldin gerçek acılara, işlere, dünyaya...

Gülben, Safiye'nin kanatları altında büyümüş. Onun annesinden kalan kırıntılarını çekmiş. Safiye'nin katı tavrına boyun eğmiş. Sesini çıkartamadığı için sarılmış kitaplara aslında. Ve o hayal dünyası dört bir yanını donatmış hediye paket ambalajlarıyla.

İnci onun kabuğundan çıkmaya çalıştığını gördü, elinden tuttu, yardım etti. Ve şimdi birlikte olgunlaşma evresi, söylenmesi safhası, dinleme zamanı. İlk adımı İnci'yi eve çağırarak attı. Dilerim Esat deli gibi aşık olursan "İyileşmiş Gülben'e". Ve biraz süründür çiçeğim Esat'ı.^^ Yani sen bakma öyle her erkek sineğe, kişisine... Ailene sahip çık, Naci yaşayıp enişten olsun diye dua et, İnci'yle Han'ı çekiştir.

Gülben karakterini başarıyla canlandıran Merve Dizdar'ı tebrik ediyorum. Böylesine inandırıcı öylesine içten öylesine "Ay bu cidden Gülben" dedirttiği için emeğine sağlık. Yolu çok ama çok açık olsun. Sahnede de diğer işlerinde de beğendiğim Merve Dizdar hep daha daha güzel işlerle var ol. <3

Ne yangın çıkarmalar ne radyo basmalar ne karakola gitmeler. Neler geçirdin yıkılmadın, ayaktasın ♥