Bir bebeğin ilk adımları tedirginliğinde atılan adımlar, keşfedileceklerin sonsuzluğu ve baş döndürücülüğüyle aşkın ilk günleri, ilkler… “Seni seviyorum”a verdiği “teşekkür ederim” cevabının pişmanlığındaki Yaman, pişmanlığı geçince itiraf ettiği aşkıyla da gün be gün, Mira’nın güvenini kazanıyor olsa da, kendine ve geçmişinin karmaşasına olan güvensizliği, bir eliyle hep kapının kolunu tutmasına sebep oluyordu. Böyle zamanlarda Mira’nın eli, aşkının en şefkatli sıcaklığıyla Yaman’ın elini tutuyor, onu yüreklendiriyordu.

 

Hayatın sürprizleri, pusulanın hep iyi tarafını göstermeyecekti elbette, nur yüzlü saykomuz Tan, Mira’nın önce güvenini kazanıyor, aşkını kazanmak içinse baştan aşağı yanlış bir yol seçerek, bıçağı boynuna dayıyordu. Bu durum Yaman’ın kahramanlık hikâyesinin en parlak kısımlarından birini oluşturdu ve Yaman, Mira’yı kurtarışlarının ilkini gerçekleştirdi.

 

Kaybetme korkusuyla alevlenen aşk, kıskançlık kıvılcımlarıyla ufak yangınlar çıkarıyordu. Birbirine sağduyuyla yaklaşan Yaman ve Mira ise sadece tutkunun ateşinde yanıyorlardı. Yaman’ın aldığı gitar dersleri sonucunu veriyor, Mira’ya öğretmek istediği akorlar, tutkularının telleri olup onları titretiyor ve korkutuyordu. Tam da o anda, kendileri gibi evde yalnız olan bir başka çift; Eylül ve Mert ortadan kayboluyor, evren hislerinin olağanlığını onlara ispatlıyordu. Ama Yaman, adımlarını tartmaktan burada da vazgeçmiyor ve Mira’nın tüm davetkâr beklentilerini yok sayıyordu. Doğru davranmak, Yaman’ın bu dünyada sahip olabildiği tek şeydi çünkü…

 

 

Seven kalpler kıskanırdı, ama bir sandviçle fırtınalar koparan daha görülmemişti, ta ki Mira; aynı sandviçi ısıran Yaman ve eski sevgilisi Leyla’yı görünceye dek… Hayat, bir seneyi daha arşive kaldırmaya hazırlanırken, Mira da kendisini aldattığına inandığı Yaman’ı kendi kırık kalpler arşivine kaldırmaya hazırlanıyordu. Dişe diş, kırık kalbe kırık kalp diye fısıldayan Mira’nın karanlık tarafı, dudaklarından “Tozludere’de değilsin” cümlesini, Yaman’ın gözlerinden de tanık olduğumuz, sebebi aşk olan ilk gözyaşlarını döküyordu.  "İsyan" artık sadece bir şarkı adı değildi, çığlıkların adıydı, izleyenlerin tüylerini diken diken eden, harika bir ayrılık sahnesinin fon müziğiydi.