"Büyükler sayılardan hoşlanır. Onlara yeni bir dostunuzdan söz açtınız mı, hiçbir zaman size önemli şeyler sormazlar. Hiçbir zaman: 'Sesi nasıl? Hangi oyunu sever? Kelebek toplar mı?' diye sormazlar. 'Kaç yaşındadır? Kaç kardeşi var? Kaç kilodur? Babası kaç para kazanır?' diye sorarlar. Ancak o zaman tanıdıklarını sanırlar onu. Büyüklere: 'Pembe kiremitten bir ev gördüm, pencerelerinden sardunyalar, damında güvercinler vardı' derseniz, o evi bir türlü gözlerinin önüne getiremezler. Onlara: 'Yüz bin franklık bir ev gördüm' demeniz gerek. O zaman: 'Aman ne güzel!' diye bağırırlar."
Neriman'ın hayatımıza girdiği günden bu yana, parayı sahip olduğu her şeyden öte tutması bana hep bu satırları anımsatır. Bir köşk uğruna, Defne ve Ömer'in aşkını bir türlü anlayıp kabul etmedikçe, içimde beslediğim tüm duygularda, küçük prensle buluşurum. Ve küçük prens yol gösterir bana. Her defasında anlamaya çalışırım Neriman'ı. Ama başaramam. Sonra yine dönüp, aynı satırları düşünürüm ve onu da -istemeye istemeye- böyle kabul ederim. Böylece bir paradoksa girer ve sırasıyla bu ritüelleri yaşarım yine. Sonuç: Neriman aynı Neriman.