Bizim, mahallenin deli oğlu sandığımız Mecnun'un aslında evinden ve yatağından dahi ayrılamayan hasta bir çocuk olduğunu öğrendiğimiz günlerden biriydi. Tavrına hayran olduğumuz Baba İskender’e, finali seyrettikten sonra tüm bölümlerin toplamından daha çok hayranlık duyduk. Her şey hayalmiş de tek gerçek İskender’in kocaman yürekli bir baba oluşuymuş. Mecnun olana da ancak böyle gam yüklü bir baba yakışırdı zaten. Hayat yüküne daha fazla direnemeyip, oğlunu ve kocasını kederlere boğup kaçan evin annesinin ardından; İskender oğluna hem anne, hem baba, hem kardeş, hem arkadaş oldu. Hamurlar açtı, börekler yaptı, eliyle yedirdi, içirdi, derdiyle dertlendi evladının. ‘Analı kuzu, kınalı kuzu’ deyimini tepetaklak döndürüp babalı Mecnun’u kınalı Mecnun eyledi. Koca bir mahalleye yetecek kadar sevgi ve merhametin sahibi ‘Kalender İskender Abi’ ismini gönlümüze alnının teriyle yazdı. Bin yıl geçse unutmayacağız.

Annesiz evlatlarına ömrünü adayan tüm babalara saygılarımızla…