Baba denilince aklıma hep sert mizaçlı bir insan gelir. Öykülerde de okumuşuzdur “başımızı biz uyurken okşardı” diye. Baba, böyle bir profildir pek çoğumuz için. Konuşmaz, sevgisini göster(e)mez ama hep onun orada olduğunu bilirsiniz ve güven duyarsınız. Adnan Ziyagil, bu anlamda alışık olmadığımız bir baba aslında. Hem sevgisini öpe koklaya göstermiştir, hem de çocukları için güvenli bir “yuva” olmuştur. Annenin yokluğu öyle bir boşluk yaratır ki içini hiç bir şeyle dolduramazsın. O boşlukla yaşayabilmek için yoldaşa ihtiyacın vardır. Yalnız olmadığını hissetmeye. Adnan Ziyagil baba olarak tam da böyle bir yoldaştı. Koca bir çınarmış da ailesi için derinlere kök salmış gibi. O kökler ile kanatları kırılmış çocukları için sağlam bir dayanak olmuştur.

Bihter’den önce de Bihter’den sonra da kalbindeki önceliği çocukları olmuştur. Oğlu gibi sevdiği Behlül ile ilişkisi; baba olmak için illa kan bağı gerekmediğini, sadece yürekten sevmenin ve bağlanmanın yeterli olabileceğini kanıtlamıştır bize. Çocukları hayat yolunda yorgun düşmesinler diye onların yüklerini de o taşımıştır. O malum geceden sonra bile önce kendini düşünmemiş, kızı Nihal’i iyileştirmekle uğraşmıştır. Adnan Ziyagil buruk ama direnen bir baba olarak ekranın unutulmaz babaları arasında yer almalıdır.