Baba ve kızları arasında her zaman çok özel bir frekans vardır. İşin garibi teknoloji ne kadar ilerlerse ilerlesin bu frekansın çözebilen bir araç henüz geliştirilemedi. Lakin ne birine ana-baba, ne de birinin kızı-oğlu olmadan önce insanız işte. Kendi içimizde mutlak kabul ettiğimiz doğrularımız, kırılmayacak tabularımız, kati suretle yanlış kabul ettiğimiz şeyler var. Bu durumların hepsi baba, anne, elti ya da görümce olmakla alakalı değil.

Rıza Yılmaz, Feriha’nın babası, kendi inançları doğrultusunda var ettiği doğrular ve yanlışlar ile babalık hisleri arasında sıkışmış birisi. Yani ortalama bir Türk babası. Aile olarak neler neler yaşadılar. Yalanlar, gerçeklerden kaçışlar, evden kaçmalar, zorla nişanlar, sürpriz nikâhlar... Tüm bunlar ve daha fazlası olurken Rıza’nın kalbinin bir yanı kızı Feriha’nın mutluluğu için çarptı. Diğer yanı ise milli mottolarımız olan: “El âlem ne der?” ya da “Bizim örfümüz, âdetimizde böyle bir şey yok!” şeklindeydi. Ne kızı babasının doğrularına ne de babası kızının doğrularına inandı. Adını Feriha Koydum dizisi boyunca hep bir çekişme izledik. (Rıza, sadece Feriha’ya değil, Feriha’nın ikizi Mehmet’e de kök söktürmüştü.)

Velhasıl kelam, bir baba olarak Rıza gerçekten zordu. Bizim hafızalarımıza da öyle kazındı. Benim Rıza’dan anladığım otoriter, prensip sahibi olmak başka şey; mutaassıplık kisvesi altında evlatlarına dünyayı dar etmek başka.