Kısa süren otobüs yolculuğundan sonra Gültepe Son Durak’ta indik. Bir meydan, yanında kocaman bir camii, tanıdık bildik sıradan bir semt meydanıydı Gültepe’ninki de. Önce selfie için poz verdik sonra sokaklarında yürümeye başladık. Etrafı gözledim. Bir semte ait olmayı, onun adını kimlik gibi taşımayı düşündüm. Alsancaklı, Hataylı, Karşıyakalı olmayı düşündüm.. Ve Gültepeli olmayı elbette.. Seyfi'yi, Fevzi'yi, Gülali'yi düşündüm. Ne idi bu çocukların isyanı, nedendi kendilerini İzmir’e ait hissedememeler?

Bir güvercin olsam İzmir’in üstünde uçsam

Sonra aklıma dizide gördüğüm o manzaralı tepe geldi. Aramaya koyulduk. Ama binalar geçit vermedi. Oysa ‘İzmir’in üstüne çökmüş isyan’ pozu verecektim tıpkı Seyfi gibi.Yıllar ve hızla çoğalıp yükselen binalar yani büyüyen şehir, Gültepe’nin, Körfez'e bakıp isyan etmesine bile müsaade etmemişti. Biz de Gülali’nin terasından baktık ama zar zor görebildik Körfez’i..