Ömer bir cevap istemişti Defne’den, onu hayatında isteyip istemediğine karar vermesini söylemişti. Defne’yi susturan nedenlerin ne olduğunu bilmek ve böylece yaralayıcı sessizliğini sona erdirmek istiyordu, yapamadı. Defne yine kendi göbeğini kendi kesti, yaranın mikrop kapıp iltihaplanması kuvvetle muhtemelken hem de. Her şeye rağmen yüreğinden taşan sevgisiyle koşuyor Ömer’e. Beklenilen cevapların verilmesiyle ve her şeye yeniden başlamanın coşkusuyla yağmurlar altında çocuklar gibi mutlular. Ömer, ıslanmış ve üşümüş minik serçesinin saçlarını kurularken salona ve oradan tüm eve yayılan huzurun ve şefkatin tarifi yok. Defne’nin sırılsıklam saçları Ömer’in omzuna dağılmış, nefesi boynunda. Ömer, kapısını kapattığında gerçek bir şey yaşamak istediğini defalarca vurgulamıştı. İnsanın “Olmalı, istiyorum!” diye ısrarla dilediği şeyin gerçekleşmesi kadar güzel bir şey var mı? Ama bazen de olsun diye çırpınırken tıpkı Defne gibi, saptığımız yollarda kaybolmak, çıkmaz sokaklarda çaresiz kalmak da var işin ucunda.