Bir bölüm önce tüm gerçekleri anlatmak için Ömer’in peşinden koşturan Defne, önüne sürülen yeni bahanelerin etkisiyle doğruların kıyısından dönmüştü yine. 15.bölümde sürdürülen psikolojik harp sona ermiş, savaşan taraflar ateşkes imzalamasa da kendi inlerine sığınıp yaralarını sarma derdine düşmüşler. Herkes haklı; Ömer kırılmakta haklı, gerçekler ortaya çıktığında Ömer’in tüm ailesini kaybedeceğini söyleyen Sinan haklı, sokaktan geçen simitçi bile haklı ama en çok da Defne haklı be! Oyunun acısını da, ceremesini de, vicdan azabını da taşıyan hep o. Sussa diline yazık… Kapılar kilitli, pencereler sımsıkı kapalı, acil çıkış kapısının bile önünde eşyalar yığılmış ki kaçış mümkün olmasın. Uçamamak da bu güzelim kuşun kanatlarına haksızlık değil mi? O kızı orada kilitleyenlerden biri de çıkıp “Biri itfaiyeyi arasın, içeride kız mahsur kaldı.” demiyor ki. Sinan da, Necmi de, Neriman da kendi derdinde, kendi günahlarını aklama peşinde. İnsanın ruhu hastalanmadan vücudunun hasta düşmeyeceğini daha evvel de tecrübe etmiştik. Zaman akıp gidiyor, hayat sürüyor, yükler ağırlaşıyor. Ağırlaşmasa da vücut yorgun düştüğünden taşıması da daha zor geliyor. Sonunda “Bekleyeceğim…” diyor Defne. Bekleyecek, geçmişten gelen bir izin varlığına rağmen bekleyecek; Ömer’in kalbinin Ömer’i ona geri getirmesini…