“O İz silindi gitti!” itirafına karşılık “Sakın gitme!” çağrısı. Sevdiğini sonsuza dek kaybetme korkusu diğer tüm korkulardan daha ağır basıyor ve Defne, o zamana kadar ki tüm kaçışlarına bir son vererek ayaklarındaki prangaların ağırlığını da unutarak koşuyor artık Ömer’e. Bir şekilde onlardan kurtulacağını ümit ediyor belli ki. Ömer yanında olsun da gerisi hallolur, kervan yolda düzülür. Ama geldiği gibi de gitmek zorunda çünkü “kaçak” gelmiş. Ömer’in aklına evlilik fikri en net haliyle bu anlarda düşüyor bence. Çünkü adam defalarca rica etti, “Gitme kal bu gece.” diye. Defne artık tam manasıyla gelmişken, hiç gitmemesini, her daim aklında, içinde olan Defne’nin somut halde yanında da olmasını arzuladı. Yalnız yaşamaya alışmış Ömer, Defne’nin kalabalığını tattığından beri yalnızlığından o eski zevki alamaz oldu çünkü. Sığındığı filmler, müzikler ve dahi kitaplar bile tatsız artık. Gözlerinde Defne’nin gözleri, ellerinde onun elleri olsun. Evi, odası, kalbi buz gibi Defnesiz. Ondan değil mi zaten yıllardır elleriyle var ettiği şirketini kaybedeceğini öğrendiği anda yine Defne’nin sıcağına koşması? Kendi evinde bulamadığı huzuru, onun yanında bulması, kendi evinde gözüne uyku girmezken Defne’nin odasında, onun yastığıyla ve kokusuyla en rahat uykusunu uyuması hep Defne’nin sakinleştirici gücünden. Dudaklarından güzel şeyler duymak istiyor artık Ömer. İçten bir “Evet!” cevabı gibi…