Hayatta en mutlu olduğunuz anı düşünün. O an, kendinizi adım adım çıktığınız bir gökdelenin en tepesinden baktığınız şehri fethedebilecek kadar cesur ve muktedir hissederken birden küt diye aşağı atıldığınızı hayal edin bir de. Dayak yemiş bir adam gibi ruhu kan revan içinde, halsiz ve yorgun olmaz mı insan? Aynı, neden olduğunu bile bilmeden, terk edilen Ömer gibi. İnsanlara güvenmekten yıllar önce vazgeçmiş olan Ömer, Defne’nin gitmemesini, onu bırakmamasını rica etmişti en son. Çünkü yıllar sonra yanına kattığı tek kişi idi Defne. Yeniden aralamak istediği kapılardan Defne’nin içeri girmesini beklerken Defne ansızın ardını dönüp gidivermişti. Onun gidişiyle en eski yol arkadaşı olan yalnızlığının yıkık sarayına geri dönüyor el mecbur. Başlayamadan biten şeylerin acısıyla… Ruhunu ve kalbini saran deli otlar, sarayın bahçesini de bürümüş. Defne’nin de ondan aşağı kalır yanı yok ki. Kendi elleriyle yıktığı mutluluğun enkazı altında o da en az Ömer kadar yaralı, Ömer kadar çaresiz.