İlk kim kaçtı, ilk kim terk edip uzaklaşmayı seçti fark etmez. Geçtikleri onca badireden sonra bir bütün haline gelmiş parçalar ayrılmışsa artık iki eksik parçadır onlar. Sevmezden evvel tam iken insan, kalbini, benliğini ve ruhunu bir başkasıyla harmanladıktan sonra ayrılırsa, artık bir parçası ötekinde kalmış demektir. Ancak tamamlandıktan sonra güzel ve manalı bir tablo oluşturabilen bir yapbozun parçaları gibi düşünün. Ömer kalbindeki Defne’yi her yere çizmiş; evine, zihnine, hatta grafiti olarak duvarlara… “El ele olursak, eksik parçalarımızı birbirimizle tamamlarsak azgın sulara da, bizi yutmak isteyen büyük balıklara da direnebiliriz.” diyor adeta. Defne’nin elinden tutup ona bir fırsat sunuyor. Çocuksu çizgileriyle kendi hayat resimlerini tamamlaması için eline kalemi tutuşturuyor, adeta yalvararak. Böyle bitmesine itirazı var; çünkü aynı hislerin, iki ayrı yürekte, aynı anda filizlenmesinin güç olduğu şu dünyada, bu kıymetli ayrıcalığı neden olduğunu bile bilmeden kaybetmek istemiyor adam. Ve bu kaybı da bir tek Defne önleyebilir. En kısa zamanda da önler dilerim ki. Çünkü biz size âşık olduk!