Genelde ilk kez gittiğim setlerde "Ranini buymuş.." fısıltısı hızla yayılır ama, bu sefer bütün ekip beni "Hoca'nın bir arkadaşı" zannediyor. Ranini olduğumdan henüz habersizler. Onların habersiz olduğundan da ben habersizim.. Hatta ziyaretimden habersiz oldukları için Bennu, Selma ve Sinem ile ilk günün sonunda karavanda otururken işle ilgili röportaj da yapmıyorum. (Ne çok habersiz dedim?) Bennu Yıldırımlar sahneye girmek için yanımızdan ayrıldığında, karavanda Selma ve Sinem ile uzun uzun sohbet ediyoruz. Konumuz hayat, sektör, çiçek böcek başka ne olacaktı? Elbette o sohbetten size dirhem bile vermeyeceğim. Kötüyüm.

Ama bilmeniz gerekenler de yok değil. Bir kere kızların karavanı çok düzenli. Küçük masanın üzerinde sanki özenerek simetrik dizilmiş sağlıklı içecekler, light atıştırmalıklar duruyor. Bu kadar derli toplu oyuncu karavanı görmeye de pek alışkın değilim aslında.. Karavanın kapısından aşağıya ince şeritler halinde rengarenk otrişler sarkıyor. Görmeniz lazımdı. "Çekseydin de görseydik!" dediğinizi duyar gibiyim. Niyet ettim ama sonra sohbete dalıp unutum desem kaç puan? O günkü sahneleri bittiği halde nezaket gösterip beni ağırlıyorlar. Yorgunlar ama belli etmiyorlar. Kırmayıp poz bile veriyorlar. Gerçekten tatlılar!

Köprü trafiğinin en azgın anlarını karavanda sohbet eşliğinde atlatınca, ayrılıyoruz. Birazdan izlenimlerimi okuyacağınız ilk set günüm de bitmiş oluyor. Eve doğru giderken metrobüsün telaşesinde günü hafızama kazıyorum.