Bir gün gitsen bile hatıran yeter...
Esra Mert
Artık sevmeyeceğim…
Ve üstelik bunda bütün kabahat sizin.
Son yılların -bence-
en kusursuz, defosuz ve sapasağlam hikayesiydi Beş Kardeş. Neyi sevsek
elimizden alan hayat elbette bize bu güzelliği de yar etmeyecek ve tez elden
diziyi alıp arşivin bir köşesine konduracaktı.
“Şimdi ben bu şarkıları kime söyleyeyim?” diyen sitemli
İlhan Şeşen şarkısı gibi.. Biten büyük bir sevdanın ardından kalan olmak gibi;
boşluğa düşmek gibi... Bir daha kimseyi
sevemezmişsin gibi..Elini kolunu koyacak yer bulamamak gibi üzülünce... Öyle...
Ah Sait, ah Nazım... Ah canım Orhan... İki gözüm Turgut... Evimizin küçük oğlu, anne babadan son yadigar Aziz... Hanginize yanayım ben
şimdi? Müslüm Baba her “Hangimiz Sevmedik...” dediğinde kalbimin ağrısını nasıl
dindireyim? Hakikaten... Şimdi ben bu şarkıları kime söyleyeyim?
Bir dizi bir insana neler katabilir ki? Bir kere bu bir dizi
değildi o konuda anlaşalım. Bu benim doğduğumdan beri hayalini kurduğum ve
birinin bana anlatmasını beklediğim masaldı sanki.
Otuz üç yaşımda bana bu masalı anlatan Onur Ünlü’ye selam
olsun.
Bu hikayenin heybeme kattıklarını ömrümün sonuna kadar bir
‘Onur nişanı’ olarak taşıyacağıma yemin ederim. Herkesin sevgilisi Canan
Yenge’lere inat gitmelerin kraliçesi Fahriye, Orhan’ın tükenmez ümidi, Nazım’ın incecik ruhu bana
emanet. Ve daha bir sürü şey...
Bir Sait’ten kaç insan çıkar ki? Abi Sait, Baba Sait, Anne
Sait, Dadı Sait, Balıkçı Sait, Koca Sait, Fahriye’siz yarım Sait… Kendi başına
bir hikaye Sait... Canım Sait... Omuzlarındaki yük ona, gailesi bana dert Sait...
Seni başka özleyeceğim. Hiç gelmeyecekmiş birini özler gibi... Düşün ki öyle
çok... Keşke bir kez kahvaltı sofrana oturabilseydim. Bana da şarkılar açsaydın.
“Sen otur abi, yoruldun” deyip elinden çaydanlığı alsaydım. Bir kardeşin de ben
olsaydım. Seni başka özleyeceğim.
Artık hiçbir işi böyle canımın ta içine sokarcasına
sevmeyeceğim.
Ve bunda kabahatin çoğu ve hatta tümü sizin.
Şimdi getirin şiirsiz, arabesksiz, tatsız tuzsuz, birbirinin
aynı hikayelerinizi. Meydan onların olsun.
Bize Beş Kardeş yeter. Varsın bitsin. Ne diyordu şarkıda:
“Bir gün gitsen bile hatıran yeter… Hatıran yeter…”