Ailesinin itirazlarına rağmen Ömer’le olmayı tercih eden Defne’nin bu seçimini kimse anlayamadı. Çünkü herkes durumu durduğu yerden yorumluyordu. Defne de durduğu yerden anlattı aşkını; “Ömer ve ben aynı tarafta ve yan yanayız.” Sürekliliği olan bir aşktı onlarınki. Aralarına mesafeler girse de, birbirlerinden haber alamasalar da, konuşmasalar da, hep birlikteydiler, hep birbirlerindeydiler. Kalpleri aynı yerde ve aynı ritimde atıyordu. Defne yaşadığı tüm acıları hatırlasa da, ailesinin korktuğunun aksine Ömer’le olmak değil, Ömersizlik canını daha çok yakıyordu, yaşadığını bile hissetmiyordu. Güveni artık hayatının önceliği olarak kabul etmekten vazgeçmiş olduğu için de ne olursa olsun, yaşamaya hazırdı. Ailesine bir daha üzülmeyeceğine dair güvence veremiyordu çünkü kendisi de emin değildi ama artık umursamıyordu da. Ömür boyu sürecek de olsa, bir gün bitecek de olsa olduğu kadarına razıydı. Ailesi onu böyle Ömer’le kabul etmeyince de yalnız kalıverdi. Artık Ömer’in Defne’ye ihtiyacı olduğu kadar, tam manasıyla ailesiz kalmış Defne’nin de Ömer’e ihtiyacı vardı.