Ömer Defne için, onu geri kazanmak için dönmedi İtalya’dan. Çünkü onun hayatına yeniden girip dünyasını alt üst etmeye hakkı dahi olmadığını düşünüyordu. Fakat peri kızını aniden kucağında bulunca hasretinin rüzgarında savrulmaktan ne kadar yorulduğunu, onsuz ne kadar da mutsuz ve derbeder olduğunu anladı. Bu hasreti dindirmek, “Defne’nin Ömer’i” olabilmek için de hiç alışık olmadığı, taşları pişmanlık ve aşktan dizilmiş bir yolda adım atmaya başladı. Gururda adeta bir marka olan, burnu yere düşse asistanının kaldırmasını isteyecek türdeki Ömer İplikçi, özür diledi Defnesinden. Onun oyundan kaynaklanan çaresiz çırpınmalarının kabahatini kendi sert mizacında aradı, üzüldüğü her an için kendini suçladı. Bir adam bu kadar sevemez ki dediğimiz noktada o, Defne’yi anlayacak kadar çok sevdi. Bir kadın bu kadar özlenmez ki derken o, saçlarının kokusuna muhtaç kalacak kadar özledi Defne’yi. “Defnem…” hitabına dünyanın hasretini sığdırdı. Öte yandan bir şeylerin bitmiş olmasından da ölesiye korkuyordu. Aşk, ahenk ve ruh birliğinin tamamını içinde barındıran böyle bir sevda nasıl biter? “Belki de bitmemiştir, yarım kalmıştır…”