Defne her ne kadar ısrarla, Ömer’in yüzüne karşı defalarca “Bitti!” diye haykırsa da bitmemişti işte. Gizlemek, hiçbir şey olmamış, her şey geçip gitmiş gibi davranmak zordu, yorucuydu. Bütün isyanı, anlatamadığı özlemi, konuşmadığı aşkı, kırgınlıkları gözlerindeki bir damlada saklıydı. Tabii bir de bir küçük kutuda… Defne, Ömer’e ait ne varsa yakıp yıkmaya kıyamamış, aşkını kalbine, aşkının bir daha hiç duyamayacağını düşündüğü kokusunu da bir kutuya hapsetmişti. Onu o kutudan rahatça ve mutlulukla çıkarmasını engelleyen şey ise ne gurur ne de kibirdi. Onun tek engeli; paramparça olan, yara bere içindeki kalbiydi. Çünkü kendini az buçuk toparlamışken yeniden kırılmaktan ölesiye korkuyordu. Ömer’in gidişinden sonra zaman geçtikçe utancı ve pişmanlığı kırgınlığa dönüşmüş, kendini korumaya almıştı. Fakat “zaman hiçbir şeydir, şahane bir an yaşayana kadar.”