Defne, kırılgan kalbine rağmen yine de aşkın ve Ömer’in çekimine karşı koyamıyordu. Bir serçe ürkekliğinde adımlar atıyor, Ömer’in kendinden sonraki hayatı gibi bomboş buzdolabını görünce ona pazı sarıyor, yarım kalmış resmini görünce kendi rengi ve enerjisiyle tamamlıyordu. Ömer, ikinci şans tasarımıyla ilgili sıkıntı yaşarken her şeye rağmen yanındaydı. Yani içindeki aşk ve şefkat ile kırgınlıkları çatışma halindeydi. Bazen bir taraf, bazen öteki taraf galip geliyordu. Aslında bu gelgitler zaten yorgun olan Defne için daha da yorucuydu, buzlu bir zeminde hareket etmek gibiydi. O yüzden netlik istiyordu, güvence istiyordu, ellerini her zaman yaptığı gibi Ömer’in avuçlarına rahatlıkla bırakamıyor, gözlerine aşkla bakamıyordu. Ömer’in durumu netleştirmek için koyduğu kurallar da kabul edilir gibi değildi. Bu nedenle Ömer ona kendi kurallarını koyacağı bir hareket alanı bıraktı. Bunun üzerine Defne de, bir doz kıskançlık, bolca özlem ve çokça aşkın etkisiyle; dünyasını alt üst eden uykusuz gecelerini, onsuzken yaşadığı fırtınalı günleri, kalbindeki acıyı bir kenara bırakarak Ömer’in karşısına çıktı ve kurallarını koydu. Çünkü ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın o Ömer’e, Ömer de ona aitti!