Çok sevdiler, çok acı çektiler, muhtemel aşk için virane oldular, çok savruldular… Defne, Ömer’in hem fırtınası, hem felaketi, hem de en büyük hasreti oldu. Ama inat ve inançla, sonunda tek başına Ömer’in koskocaman ailesi olmayı da başardı. Çünkü bambaşkaydı o, “Defne işte…” idi; ne yaparsa yapsın, ne kadar gelgit yaşatırsa yaşatsın onun teninden, şefkatinden, sıcaklığından vazgeçilemezdi. Mevsimli mevsimsiz hep açtı, Ömer’e elinden geldiğince hep güzel çiçeklerini sundu. O yüzden Ömer’in hep sevdikçe sevesi geldi. En güzel çiçekleri de; güzelliğini annesinden, ismini babaannesinden alan Emine oldu. Kim bilir, belki bir gün yeniden göklerde sevinç içinde uçurdukları uçurtmayla rastlaşabiliriz… Çünkü mucizelere inanmayı bana onlar öğretti.