“Beni verme ellere, al götür yüreğinde
Sakla gösterme kimseye
Sarıl bana,
Kal biraz öyle, tut biraz öyle…
Soluğun yerine, beni al içine
Verme geriye tut biraz öyle,
Kal biraz öyle”

Aşk rüzgarı Defne ve Ömer için yeniden esmeye başladı; şahane anlar, hayallerin ötesinde güzellikler yaşadılar. Hatta mutlulukta “zirve”ye dahi çıktılar. Ancak Defne’nin ailesinin bu durumu kabullenmesi o kadar kolay olmadı elbette. Ölümün kıyısından çekip aldıkları Defnelerinin, yeniden aşkın ateşinde yanmaya gönüllü olduğunu gördükleri zaman dehşete düştüler. Onlar Defne’nin içindeki yanardağın söndüğünü zannederken o yanardağ yeniden patlamış ve lavlar her tarafa yayılmıştı. Kimse anlayamadı Defne’nin Ömer’e duyduğu aşkı ve özlemi, onun için duyduğu endişeyi. Anlamayınca da Defne’yi bir tercihe mecbur ettiler. Oysaki Defne artık Ömer’i yalnız bırakamazdı. O yüzden o da yuvasından atılmış bir kuş gibi Ömer’e sığındı. Ömer nefesi gibi onu içine çeksin ve hiç bırakmasın, onu yüreğinde saklasın istedi. Aşina olmadığı bir maceraya atılırken, ailesizlik canını acıtırken Ömer’in onun korunaklı yuvası olmasını diledi.