Bulut geçti, gözyaşları kaldı çimende

Gül rengi şarap, içilmez mi böyle günde…

Seher yeli eser, yırtar eteğini gülün

Güle baktıkça, çırpınır yüreği bülbülün…

Şiştim vallahi şiştim. Tamam konumuz bizi yakan finallerdi de, bu final bana iyice ağır geldi, yana yana küle döndüm. Ne çektiniz canlarım ya. Size üzülmekten vallahi kendi dertlerimizi unuttuk. Eğer zaten Defne bu sezon oyunu anlatmasaydı, Ömer İplikçi'ye bir dost imzasıyla, her şeyi anlatan bir mektup gönderecektim. Ama Fikret gibi zarflı posta değil, e-posta. Kadın hırsından, üstüne vazifeymiş gibi Ömer’e mektup gönderdi ya. Bu derdi çeken, aylardır almadığı yara, çekmediği cefa kalmayan Defne, Ömer ve biz. Defne söylemeseydi bize düşerdi, sana ne oluyor. Neyse gitti de kurtulduk.  Ona olan borcu da, Ömüşüm öder artık. Kızımızı bedava aldı, olsun o kadar.

Buradaki konuşma aslında bir nevi itiraf. Defne oyunu söylemese de, içinde bulunduğu açmazı anlatmaya çalıştı kendince. İkisi de ne kadar çaresiz ve üzgün. Birbirine yalvaran gözlerle ne kadar güzel ifade ettiler aşklarını ve birlikte olmak istediklerini, hepimizin içini burkarak. Ben oyunu biliyor ile bilmiyor arasında defalarca gidip gelen birisiyim. Bu sahne yok bilmiyor dediğim sahnelerden biridir ki, biliyor dediklerim de oldukça fazla. Ama Ömer oyunu bilsin ya da bilmesin, buradaki Defne'yi hatırlamalı. Gerçi sabıkalı Ömer'e bu konularda hiç güvenmiyorum. Bırak hatırlamayı adam, direkt kesip atıyor. Neyse bu sefer bizi şaşırtır da Defne’yi anlar, diğerlerinden de gerekli hesabı sorar.

Siz gerçekten beraber olmayı hak ediyorsunuz ve de mutlu olmayı. Yapmayın gerçekten bunu birbirinize, ayrılmayın ve yaşayın. Sizin birlikteliğiniz o kadar şahane ki. Siz iyi olduğunuz da biz de iyi oluyor, siz üzüldüğünüz de biz sizden daha fazla üzülüyoruz. Ama yeni sezonda oyunun yükü de sırtımızdan kalktığına göre, böyle üzücü şeyler olmaz diye düşünüyoruz. Olmaz değil mi sayın Meriç Acemi, bak sana güveniyoruz.