Vaz geçip uzaktan senin yanında

Kendime cevapsız soru sormuşum…

Kaybolup giderken fırtınalarda

Gönlümce bir ıssız ada bulmuşum…

En zorudur insanın kalbiyle aklının arasında kalması. Biri paçasından aşağı aşağı çekerken, diğeri oradan oraya savurur. Gitmekle kalmak arasında verilen bir savaştır bu. İmkansız aşkın içine sıkışan insan, yaşadığı bu açmazla çeşitli yasaklar koyar kendine. Böyle çözeceğini zanneder, içinde bulunduğu durumu. İşte Defne de yasak hayaller kurduğu için, köşeye sıkışıp dünyanın en yüksek uçurumundan aşağı düşüyormuşçasına çaresizleşirken, yaşananları yanlış anlayan ama duygularına söz geçiremeyen dağ gibi Ömer İplikçi ise yatağa düşüyordu. Ya biz? Onların Neriman'ın davetindeki o tatlı hallerin mutluluğuna, bir de Ömer'in kitabı Defne'nin aldığını öğrenmesinin eklenmesiyle havalarda uçuyorduk. Ama bölüm sonunda pilotumuz Meriç Acemi'nin ani kararıyla bulutların üstünden, hızlıca inişe geçiyorduk.

Ah Defnem ah... Nasıl da dağlıyorsun yüreklerimizi. Gözyaşların hepimizin canını nasıl da acıtıyor. Kalbinin kalmak için avazı çıktığı kadar bağırmasına rağmen, istifa etmek istediğini söylüyorsun çaresizce. Boşlukta düşüyorsun ve tutunacak dal bulamıyorsun senin deyiminle. Ömer şaşkın ve de kızgın, sen kırgın ve de yorgun, bizse darmadağın…