Sen ağlama, bir damla gözyaşın yeter

Sen üzülme, gülüm gamzende güllerin biter…

Yollarıma taş koysalar, döneceğim

Gözlerinden yaşlarını sileceğim…

Ne çok beklemiştik bu anları. Artık her şey tam da istediğimiz gibiydi. "Her şey sana benzesin." diyen Ömer'e karşılık biz de "Yok yok her şey size benzesin." diyorduk. Ailesinden yadigar tek yer olan, dağ evine getirmişti Ömer Defne'yi. Onun içi olduğunun sinyalleriydi o yaşananlar. Birlikte geçirdikleri her anda bizi mutluluğa boğmuşlardı. Birlikte İtalyanca çalışmışlar, yemek yapmışlar ve dahası konuşmuşlardı. Öyle ya bizim bu güzel çiftimiz duygularının tavan yapması nedeniyle, birbirleriyle çok da konuşmayı beceremiyorlardı. Bu yüzden de sık sık iletişim kazaları yaşanıyordu.

"Şuranda yaşamak istiyorum, mümkün müdür?" diye soran Ömer'e karşılık "Neden ben?" diye soran Defne'ler görüyorduk. Allah’ım ne büyük mutluluklardı bunlar. Ama az kaldı az...Neye mi? Hayatın acılı yüzüyle tekrar karşılaşmaya. Travmalar arası geçişteki rekor, biz kiralıkçılarda. Hangi dizinin fanları, bu kadar iniş çıkış yaşıyordur acaba?

Alışverişe gidiyorsun Ömerim İplikçim, Defne'yi de götürsene. Hayır evde kek yapacak o yüzden kaldı desem, malzeme yok. Düşünüyorum düşünüyorum, valla bu sorunun da cevabı yok. Her neyse zaten geçmiş gün, fazla da düşünmeye de gerek yok. 

Ömer’in gittiğini anlayan (Dedenin evine casus yerleştiren, dağ evine de kamera yerleştirir.)teknik taktik uzmanı Neriman aradı ve yine her şeyi alt üst etti. Bu kadının yatacak yeri yok gerçekten. Anlaşmanın şartlarını hatırlatınca,  Defne mutluluğun sarhoşluğundan sıyrıldı ve sırtındaki kamburu hissetti tekrar. Kalsa dert, gitse dert, her ikisi de bize dert. "Kendi güzel, kalbi güzel bu adamın yanından niye kaçayım?" dedikten 5 dakika sonra gözyaşları içinde terk etti sevdiği adamı. “Gerçeksin.” diyen Ömer’i kandırıyor olmanın vicdan azabıyla hem kendini, hem bizi ağlata ağlata bindi İso’nun arabasına. Mutluluğa birlikte alışacaklarını zanneden bizler gibi Ömer’in de kalbini parçalaya parçalaya.