Unutulmaz bir vedaydı son buse, en uzun sürecek sandıkları ayrılık bu olmalı ve her iki tarafın ayaklarının geri geri gitmesi! Bir nevi mecburi ayrılık. Geri dönülmez bir yol gibiydi ama dönüşü kısa sürdü. Mecburiyet gelmiş kapıya Mahir ve ailesi kaçış yolunda, Feride canını, Melih'i yitirmiş gözü yaşlı. İki sevdalı pare pare. Gitmeden görmek istiyor Mahir Feride'sini son defa. Mahir çaresizlik içinde sevdiğinin kapısının önünde, Feride kapıda görünür ve işte en unutulmaz dakikalar orada başlar. Tek ihtiyacı sanki Mahir'i görmekti Feride'nin. Bütün acısını o an için bekletmiş bir Feride; acısını anlatma gayretinde kendi dilince. Ne yapsam da acıyı bir nebze dindirsem diye düşünen Mahir; ama gitmek zorunda bunu çok iyi biliyor! Ve artık veda anı; dokunur sevdiğine, saçını koklar, öper. Son cümleler uzun uzun sarılış ve öpüş, gözyaşlarına engel olmak ne mümkün. Tekrar tekrar öpüyor, kokluyor, sarılıyor aşıklar ve o son buse orada çıkıyor dudaktan! Paramparça olmuş iki hayat ve kırık bir kalp dile gelmiş; Mahir git yoksa ayrılamayacağım senden! Gidemeyiş, bitemeyiş. 10 dakika sonra ne olacağını bilmiyor ikisi de, belki araya uzun zaman girecek! Adı üstünde Veda Busesi! Belki inanmazsınız o bölümden sonra bir daha bu şarkıyı dinlemedim. Çok ağır gelmişti bu veda bana. Hayat onları çabuk bir araya getirdi. İyi ki her şey düşündüğümüz gibi olmuyor. İyi ki veda buseleri bize sadece acıları değil sevinçleri de hatırlatıyor. Yoksa nasıl umutla bakar insan hayatına. Hep umutla kalktı yeniden ayağa bu sevda. Peki, o buse tüm umutlarını da tüketseydi; ne acı bir tat kalırdı hem vedalarda, hem dudaklarda. Umut bitmedi ama vedanın her türüne yeni bir merhaba dendi. Böylesi sınanmaktır belki de sevda! Kim bilir...