Zafer ellerindeydi ama başlarına açtığı belalar bitmek bilmiyordu. Ayşegül'ün derdine düşmüşlerken Sema'nın annesinden kötü haber geldi. Herkes için koşturan Sema'nın en zor anında yanında bir tek Sefer olacaktı.
Hep O'na bakmak.
"İyi değil diyorlar."
"İyileşecek merak etme."
Üstelik her durumda sağlam durmayı bilen Sema'yı konuşacak gücü bile bulamaz halde görüyorduk. Sefer hem sakin kalıp yardımcı oluyor, hem de şefkatle Sema'yı teskin etmeye çalışıyordu. Aşkı ve sevgiyi, birbirlerinden ne farkları olduğunu filan hep konuşuyorduk da, sanırım en az onlar kadar güzel bir duyguyu, şefkati biraz es geçiyorduk. Sefer'in sevgisi de yoğun miktarda şefkat içeriyordu ve Sema'nın belki de en çok ihtiyacı olan şey buydu.
Peki yalnız ve soğuk bir duvara yaslanmakla, bir insana, hem de sizi seven bir insana sarılmak hiç bir olur muydu?
"Ben senin kalbini çok mu kırdım Sefer?"
Kalbini de kırsa, dertlere de salsa Sefer Sema'nın yanında olmaya devam edecekti. Olaylar öyle gelişmişti ki, Sefer Sema için bir aşıktan önce bir kötü gün dostu olmuştu.
"Bizim olayımız bu Sema. Biz oldum olası hep sevdiklerimizden patladık zaten."
Sefer Sema'nın da onu sevmesini sessizce ve umutsuzca bekliyordu ama yeri geldiğinde lafı gediğine koymayı da ihmal etmiyordu.