Sefer ise Sema’nın hâlâ aralarına dönmemesinden olsa gerek, yine umutsuzluk içindeydi. Sonunda görebildiğimiz meşhur Necip Abi’ye dert anlatmaya çalışıyordu.

"Ölünmüyor işte."

Necip: Sefer, böyle olmuyor ki, sen kendine kıyıyorsun.

Sefer: N’apıyım be abi, kızın gönlü yok.

Necip: Başka birini bul o zaman.

Sefer: Bulunmuyor işte.

Necip: O zaman unutacaksın.

Sefer: Unutulmuyor işte.

Necip: İyi öyleyse, git, atla köprüden. O zaman intihar et.

Sefer: Ölünmüyor işte abi.

Fuzûlî’ye gerçekten böyle sormuşlar mı, o da böyle bir cevap vermiş mi, emin değilim. Ama hani Zülfikâr sormuştu ya sonradan Sefer’e, o Sema'ya kızgın olduğu zamanlarda değil de bu zamanlarda sorsa, Sefer de böyle bir cevap verirdi sanırım.

"Sema Hanım bu ne güzel sürpriz?"

"Zafer'in yerini buldum."

Sefer’e katılan Zülfikâr bir türküyle bir nebze içlerini yıkayıp efkâr dağıtsa da, asıl olumlu gelişme Sema cephesindeydi. Bahri ve adamlarının bulamadığı Zafer’i birkaç telefon konuşmasıyla oturduğu yerden bulmuş, Sefer’in görünce yüzünü aydınlatacak şekilde gülümsemesini sağlayacak bir sürprizle ekibe geri dönmüştü. Ancak Zafer’le hesaplaşmak için yol alırlarken, annesiyle son kez konuştuğunun farkında değildi.

"Anne?"

Ben seninle kötü adamların karşısına beraber dikilebilme ihtimalini sevdim.