Kanuni Sultan Süleyman gibi bir karakterden sonra izlememiz gereken en iyi padişahtı Sultan Ahmed. Zira tahta çıktığı ilk yıllarda öncüsü, atası Sultan Süleyman’dan o kadar farklı, o kadar kendine hastı ki; Osmanlı’nın sadece kudretinden sual olunmaz yöneticileriyle değil; naif, ürkek, toy, içine düştüğü ateşte yapayalnız ve ne yapacağını bilmeyen, sistemin korkusuna mağlup düşmüş, çırpınan bir çocuğu, genci izlemesi şarttı.

Lakin Sultan Ahmed inanılmaz bir hızla olgunlaştı. Keşke Ahmed’in ilk bölümlerdeki korkak iç dünyasını daha fazla görebilme şansımız olsaydı. İlk bölümde haber geldiğinde elinin terini kaftanına silişinden, okuduğu duadan ve tahta çıkarken ki o şaşkınlığından eser yok şimdi. Elbette Ahmed’in hızlı olgunluğu da Ekin Koç’un başarılı performansıyla izlenesi bir zevk yaratıyor ama hangi Ahmed daha orijinal diye sorarsınız, ilk bölümlerdeki naif Ahmed derim…