Cesaretin var mı?

“Dibinde bir ejderhanın yaşadığı bilinen bir kuyuya inecek bir kahraman bulmak, muhakkak ki, dibinde ne olduğu hiç bilinmeyen bir kuyuya inmek cesaretini gösterecek bir insan bulmaktan daha kolaydır?”* Bence doğru bir tespit yapmış Sabahattin Ali. Bu biraz da cesareti nasıl anlamlandırdığımızla ilgili aslında, çünkü göreceli bir kavram. Sonunu öngörebildiğimiz şeylere cüret etmek cesaret sayılmaz bana göre. Gözü kapalı, sonunu düşünmeden veya kestiremeden bir işe girebiliyorsak gerçek cesaret odur, biraz da delilikle dirsek teması içindedir. Aşık bir insan da bu açıdan baktığımızda son derece cesurdur. Mesela karşılığı olup olmadığını bilmeden ilan-ı aşk etmeye kalkışmak, bungee jumping yapmak kadar cesaret ister. Kolay mı, sonunda mutsuzluk mu yoksa güzel bir aşk mı yaşayacağını bilmeden böyle bir şeye atılmak?

Ömer’in hayatı Defne oldu. O yüzden Sinan, hayat nasıl gidiyor diye sorduğunda, Ömer de Defne’yi anlattı; korkak, kırılgan, şirin… Nihan da ona korkak dedi gerçi. Peki sahiden korkak bir kadın mı Defne, hiç mi cesur tarafları yok? Kaç kişi sonunu düşünmeden böyle bir oyuna girebilirdi? Kaçımız defalarca yaralanmayı göze alabilirdi? Bu engelli bir koşu aslında. Zamanında Defne’nin önüne konan bir sürü engel vardı. Çoğunda takılıp düştü, yaralandı. Ömer’in gözüne görünmedi o engeller tabi, bilemedi o yüzden Defne’nin neden yaralandığını. Sevgisiyle iyi etmeye çalıştı hep. Ama kimi zaman da o engelleri bilmeden kendisi yarattı. Defne onları görünce kaçmadı, gücü yettiğince cesurca direndi. Gazla mazla da olsa hep çalıştı. Sinan’ın dediği gibi; “Aşktan Ömer… Kız seni öyle bir sevdi ki, ne kaçabildi, ne gidebildi. Dönüp dönüp geri geldi. Yaprak gibi durdu rüzgarın önünde. Bazen düşünüyorum biz yapabilir miydik diye.” Artık bu sorunun cevabı Ömer’de, “Bilmem…” değil, “Evet!” olacak, hem de en inançlısından. Şimdi sıra onda, artık onun önünde aşılması gereken kocaman bir engel var; Defne’nin paramparça olan kalbi…

Burada bir yerde bir kutu varmış, ona bakmak için yine geleceğim.

Ömer’in ikinci tespiti ise çok doğruydu; Defne artık son derece kırılgan bir kız çocuğu. Her seferinde aynı yerden kırılan, hep ayrılığı ezber etmiş kalbinin parçalarını iyi kötü bir araya toplamıştı, gözyaşlarını kimselere belli etmiyordu. Ama Ömer geri geldi ve o “tamam” olan hayat, yeniden darmadağın oldu. Çok sevmekten ziyade hep sevmektir aslolan. Hep sevmek ve bunu karşındakine hissettirmek… O paramparça olan, yara bere içindeki kalbi, sevgisinin hep sürdüğünü Defne’ye ispatlayarak, onarmak Ömer’in elinde. Defne bu mücadeleye değer, ilk engelde vazgeçmek olmaz!

Ömer, ayrı geçirilen bir yılı telafi etme peşinde, tek bir gün kaybına bile tahammülü kalmadı. Aceleci tavrı da bundan kaynaklanıyor. İçi acıyarak “Olmadı, olmayacak belli ki.” derken, Defne’de bittiğini zannettiği için, onu rahatsız etmemek, üzmemek adına özgür bırakmak istediğinin, bir zamanlar "Korkma, ben varım!" demişken şimdi de rahatlatmak için "Korkma, ben gidiyorum." dediğinin farkındayım. Ama her şeyin bir anda olmasını bekleyemeyiz ki be Ömer. Sadri Usta’nın deyimiyle, senin duymayı bile içinin kaldıramayacağı, baş edemeyeceğin bir hali Defne bizzat yaşadı. O yüzden "zaman sadece birazcık zaman/geçici bu öfke, bu hırs, bu intikam..."*** “Zaman hiçbir şey, şahane bir an yaşayana kadar.” dedin, unutma.