Ana konumuz Şebnem ve Alp’in,
nedense bizimkiler dışında başka hiç kimsenin davet edilmediği düğünü(biz olsak
belki bir çeyrek altın takarlar umuduyla yedi göbek sülalemizi çağırırız) ve
sırları üzerinden Defne ile Ömer’e empati yaptırmaktı. Fikir kağıt üstünde hoş
dursa da izleyiciye aktarımı olmamıştı, diğer parçaların yanında basit bir
ayrıntı gibi kalmıştı. Madem Defne’nin hayatının simülasyonunu, başımıza gelme
ihtimali olan şeylerin fragmanını izliyorduk hakkını verseydik bari.
Bana
kalırsa Şebnem’in kendi krizi, doğalında gelişirken bizimkilere sirayet etmeliydi,
Alp de işin içinde olmalıydı. Çünkü burada bizi esas ilgilendiren Şebnem’in,
kiralık aşk oyunu yanında çok tırt kalan, sırrından ziyade, Alp’in tavrıydı.
Sır saklayan bir kadının durumunu aylardır izliyoruz, şimdi bunu hem Şebnem’de
görmeye, hem de vicdan azabı depreşen Defne’de yeniden izlemeye gerek yoktu. Buna
karşılık, seven bir adam nasıl hareket eder hiç bilmiyoruz. Bu nedenle dört
arkadaş oturup durumu muhakeme edebilirlerdi. Bu ilerisi için Ömer’in empati
heybesine de katkı sağlardı. Dram onların dramıydı ama biz Şebnem’i de, Alp’i
de doğru dürüst göremedik. Onları göremeyince de Defmer ve bilhassa da Defne
üzerindeki yansıması hafif kaldı.
Ömer’in “saklanan bir sır”
hakkında söyledikleri tamamen mantığının savlarıydı. Olaya dışarıdan
baktığında, mantıklı bay İplikçi’den beklenen şeyleri söyledi. Ama kendi
başındaki olayı bu kadar net çözemeyecek. Çünkü o zaman işin içine kendi devasa
duyguları girecek ve onlar bu netliği bulandıracak. Neticede Şebnem dış kapının
dış mandalı, fakat Defne Ömer’in içi! Zaten Ömer bulanalı çok oldu. Sinan gibi
aşka aşık, şıpsevdi bir adama, hayata aşk tarafından bakmayı öğütleyecek kadar
Defne tonlarına bulandı. Her ne kadar evlilik konusunda Sinan’ın realist bakış
açısına daha yakın dursam da, duyguları sayesinde “netliği” bozulan, daha
sıcak, daha rahat bir adam haline gelen Ömer’i de pek bir seviyorum.
Neden her şeyin yükünü ben sırtlanıyorum Ömer?
Ama netlik, dürüstlük her zaman
küt diye doğruları söylemek değildir. Ömer’in Şebnem’in sırrını, doğrudan Alp’e
söylemesinin, iyi niyet dışında, Gallo’nun yaptığından ne farkı vardı? Gallo,
kıskançlığından, Defne ile Ömer’in ilişkisi bozulsun diye tüm gerçekleri
anlatan bir mektup yazmıştı, Ömer ise arkadaşının iyiliğini düşünerek, ondan
bir şey saklanmaması için gerçekleri söyledi. Bu motivasyon farkı dışında,
ikisi de aslında kendilerine ait olmayan bir sırrı ifşa ettiler.
Kağıt üzerinde
Alp’in kendisinden saklanan bir şeyi öğrenmesi doğru olan gibi duruyor, kabul.
Ama bir başkasının sırrını, sırf “doğru” olanı yapmak için koşa koşa
yetiştirmek ne kadar “doğru”? Ömer’in alametifarikası olan dürüstlük özelliğine
zeval gelmesin diye, vicdanlı ve hakkaniyetli duruşu zedelendi. Madem Alp’in
bilmesi gerekiyordu, bu durumda normalde Ömer Şebnem’le konuşur ve onu Alp’le
konuşması için ikna ederdi. Ömer’e yakışan buydu. Şu saatten itibaren Defne’den
sonra bu kiralık aşk sırrını açıklamaya en yetkili kişi, eğer öğrenirse, benim
gözümde Alp’tir artık.:)
Yalnız ben bu yaşananların sonucunda şunu anladım ki;
Ömer’in hala keskin uçları varmış. Aslında epeyce törpülendiğini düşünüyordum
ama yalnızca Defne’ye karşı yumuşamış. Onun dışında, ailesine, dedesine,
arkadaşlarına karşı; prensipleri, doğruları, ilkeleri hâlâ aynı katılıktaymış.
Bütün bunları benimle birlikte Defne de anladı. Hatta onun kafasına yeniden
çakıldı diyebiliriz çünkü aslında hiç aklından çıkarmadığını, geçen hafta
gördüğü ve bu hafta da hatırladığı rüyasından anlayabiliyoruz. Ben Ömer'in sözlerinden
ekran karşısında bu kadar etkilenmişken, Defne’nin bizzat karşısındaki adamın
keskinliğinden etkilenip korkması çok normal. Ömer de öyle yerlerden giriyor ki
insanın yalan söyleyesi geliyor. Resmen doğruculuğu ile yalana teşvik ediyor.