Öncelikle belirtmek isterim ki çocuk oyuncular konusunda acayip kılımdır. Genelde de gıcık olurum. Herkes "ay ne sevimli velet" derken, ben pis pis bakarım. Bu yüzden de Ataberk Mutlu’nun Karadayı’daki sahnelerine acayip gıcık olur fazla ajitasyon yaptırıldığını düşünürdüm. Ancak Poyraz Karayel ‘de Ataberk mükemmel bir seçim olmuş. 'Tam tadında' bir çocuk karakter ve oyuncu performansı izlemekten mutlu oldum.

Ancak karaktere dönersek, Sinan’ın parçalanmış ailesini birleştirmek yerine parçalardan sadece birine tutunması ise sorgulanmaya değer... Yani Sinan’ın ne annesi, ne dedesi, ne de anneannesi gözünde yok; varsa yoksa babası. Hayatta en çok onu sevmesi açıklanabilir ama öbürlerini istememesi olağan bir durum değil. Bu davranışın altında yatanlar da sadece dedenin babasına olan tutumu mu? Bu kısmı biraz açsalar güzel olacak gibi. Ama her ne olursa olsun Sinan ve Poyraz’ın diyalogları doyurucu ve keyifli. Bu yüzden de Poyrazın dediği gibi Sinan için ise tek sakıncalı şey büyümek. Ama maalesef  en çok da Poyraz yüzünden Sinan biraz erken büyüyecek gibi duruyor.