Tek kanallı dönemden, çok kanallı günlere geçsek bile Yılbaşı Geceleri'nde ekranda değişmeyen bir ritüel vardı; Milli Piyango çekişleri. 80'lerde yaşamış bir çocuk olarak yılbaşı bir eğlence gecesiydi. Bir oda dolusu parayı o zamanlar televizyonda görmedik biz. Bu paraya hangi hayallerimiz gerçekleşir cümleleri sadece eş dost muhabbetinde olurdu, mikrofona hayallerini anlatan görmedik pek. "Hiç bu kadar parayı bir arada görmediniz" tarzında haber de yapılmazdı ekranda. Çocukluğumun en güzel anıları arasında yer alan yılbaşı gecelerine hazırlanırken o bilet mutlaka olmalıydı başucumuzda.

Tabii o zaman "Nimet Abla" bizim oralarda bu kadar meşhur değildi. Uzun kuyruklarda bekleyip almadık biletleri. "Son çeyrek biletler!" diye, Konak Meydanı'nda yükselen sesler belki umuda bir adım yaklaşmak içindi. Koşun koşun bir ikramiye daha çekiliyor diye her çekilişte bir daha yapışırdık ekrana. TRT ekranı açık, elimizde biletler büyük ikramiyeyi bekledik; tam 00.00'da... Ama hiç gelmedi.

Hayatı boyunca bilet almamış misafirlerimiz bile, sırf merak içinde acaba bu yıl hangi şehre şans uğradı diye pür dikkat çekilişi izlerdi. "Tüh işte gitti büyük ikramiye!" diye, ah vah edip, gelen yeni yıla ümitle girerdik. Bari bir amorti, teselli ikramiyesi için yılbaşı sabahında da koşa koşa gazete alınıp diğer ikramiyeler kontrol edilirdi.

Talih Kuşu bir gün bize de uğrar mı bilmiyorum ama umuda dönsün hep yeni yıllarımız. İyi seneler.