Hülya, ne zaman düşse Mahir koştu onu ayağa kaldırdı. Hülya’nın gözleri ne zaman dolsa, gözlerindeki bulutları Mahir dağıttı. Hülya’nın kaygılarını önemsedi, umudu yüklendi yanına geldi. Çünkü o dünyanın en tatlı Mahir’iydi.

Bir an geldi Hülya, haftalarca yüklendiği yükleri taşıyamadı. Biriktirdi, biriktirdi ve ansızın yıkıldı. Sonra Mahir sayesinde bir umut ışığı gördü ama birileri geldi o umut ışığını da söndürdü. Güçsüzdü Hülya o an, çok güçsüz. Ama Mahir, ne kadar güçlü bir insan olduğunu hatırlattı Hülya’ya. Gücünün farkına varmasına neden oldu. Hülya’yı yüreklendirdi.

Mahir, hayatı boyunca mutluluğu doğru düzgün tadamamış. Ama bu durum onu bencil biri haline getirmek şöyle dursun fedakar biri haline getirmiş. Mahir, her an kendinden çok Hülya’yı düşünür. Mahir'i böylesine özel kılan şeylerden biri de budur.

Sen onun yanında olursan, o da hep senin yanındadır. Sen onu düşünürsen onun da aklı fikri sendedir. Kıymet bilir, değer verir. Hülya, kıymetlisidir Mahir’in. Gözünden akan yaş, Mahir’in kalbine batar.