‘Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum.’ diyen Orhan Pamuk’a direkt özenerek söylüyorum ki, 11.bölüm meğer Kiralık Aşk tarihimin en mutlu bölümü olacakmış, bilmiyordum.10.bölümün sonundaki gerginliğim, ‘Ağzından mı öpmüş?’ endişem hep boşunaymış meğer, saadet kapının kenarında bizi bekliyormuş. Bölüm boyu pembe kalpler döküldü evimin tavanından, hayatım boyunca tanıyıp da sevdiğim kim varsa telefona sarılıp ‘Öpücemmm.’ demek istedim, bildiğin suyla sarhoş oldum. Hiç uzatmadan en sevdiğim sahne ile başlamak isterim.

Defne’nin Yasemin’in suratına bir bardak suyu boca edip bir de üstüne saldırdığını gören Ömer’in, onları ayırdıktan sonra Defne’yi sakinleştirmeye çalışması ve bunu yaparken bir an bile Defne’nin bu kadar sinirlenmek için haklı bir sebebi olduğundan şüphe etmemesi kalbimi eritip klavyeye akıttı. Bir tek insan tarafından bile ne yaparsak yapalım haklı olduğumuz düşünülüyorsa güzel bir hayatımız var demektir. Üstüne bir de ‘Yalnız değilsin, ben varım’ deyince Ömer İplikçi’ye sarılıp ağlamak geldi içimden, izlemeye doyamadım.

Koray’ın çekimde kullandığı mankenin Defne olduğunun ortaya çıkmasından sonra gayet utanmadan sorduğu ‘Hangi Defne?’ sorusuna Ömer ve Sinan’ın aynı anda ‘Benim asistanım Defne.’ demesine elbette bayıldım. Tek çocuk türünün azılı bir örneği olarak insanları sahiplenmeye bayılırım, sadece sevgilimi değil, sevdiğim tüm insanları gözümden sakınırım, başkalarına selam verseler içlenirim. Defne’nin Sinan’ın asistanı olmasını kabul etmeyi külliyen reddeden Ömer’i o kadar iyi anladım ki, bu sahne de favorilerim arasına girdi.

Yazı devam ediyor...