Bazen tek bir hata tüm güzellikleri bir anda insanın gözünde sıfırlayabiliyor. Bu yanılgıya düşen Ömer de, Defne’nin hata yapmasına duyduğu öfke ve hayal kırıklığıyla, onu paramparça edecek nitelikte, kurşun gibi ağır sözler sarf etmişti. Üstelik, birkaç gün öncesine kadar sıcacık bakan gözlerinde oklar vardı sanki, her bakışında ucu Defne’nin kalbine batan… Onca mücadelenin sonucunda iyi niyetinden şüphe edilmesi, Defne’yi yorgun bir vaziyette, çökük omuzlarla ve anılarını doldurduğu bir karton kutuyla Passionis’ten ayrılma noktasına getirdi. Sona gelmişti, o da yeni başlangıçlar için kendini yollara vurdu. Zehir gibi Ömer’in, acılığını azaltacak tek şeyse aşk ve özlemdi. Bunlar kanında dolaşmaya başladığı anda o da yerinde duramadı ve elleriyle karanlık uçurumlara ittiği Defne’sini oradan çıkarmaya gitti. İstediği zaman gider, istediği zaman gelir… Ancak Ömer’in tadında sonsuz acıların yanında büyük hazlar da var. Nasıl vazgeçsin ki Defne ondan? “Benim hislerim ve arzularım değişmedi. (…) Sizi seviyorum ve bugünden sonra bir daha sizden asla ayrılmak istemiyorum.”