“Her nimetin bir külfeti vardır.” derler. Doğrudur, külfeti yaşamasak, nimetin nimet olduğunu fark etmeyebiliriz de. Ama yine de katlanılan külfetin acısına duyarsız kalındığı için biraz insafsızca ve vurdumduymaz gelir bana bu söz. Ömer’in aşkının karşılığında Defne’nin katlandığı külfeti işte bu yüzden yok sayamıyorum. Çok ve güzel seviliyor diye, her defasında un ufak oluşuna üzülmeyecek değilim. Söylenmedikçe etrafında acıdan ağlar ören sırrı ve o sırrın saklanması için devamlı söylenen yalanlar, o rengarenk kızın özgür ruhunu dar sokaklara hapsetmişti. Bunda, sakladığı sırrın niteliği kadar, dört bir taraftan tehditlerle kuşatılmasının ve ara sıra bulduğu çıkışların hep kapanmış olmasının da payı büyüktü. Onu sıkıştıran cenderenin içindeki nafile çırpınışlarından yorulduğu anda da kayboluşlarını durdurmak için Ömer’e sığındı. Yalnızca sıcak bir fincan çay isteğiyle… Çünkü her şeye rağmen en güvendiği liman orasıydı. Ömer de, geçirdiği fırtınalardan ötürü hasar görmüş bu minicik kayığa, sığınağının her köşesinde yer açtı. Bu sayede o da canı her sıkkın olduğunda huzuru Defne’nin sıcağında buldu.