Ömer çok dürüsttür, her zaman en dürüsttür. Ama bazen dürüstlük karşı tarafın canını fazlasıyla yakabiliyor. Defne ve Ömer de “yanlış dürüstlüğün” baş ağrıttığı bir kavga yaşamışlardı birkaç gün önce. Ömer’in yalan söylemesini beklememiştim gerçi, doğru olduğunu düşündüğü şeyi söylemesine de hiç kızmadım. Ama onların yanına daha güzel doğruları eklemesini de istemiştim. Ömer İplikçi ve Fikret Gallo öylesine denk bir profil çiziyordu ki, Ömer’in yanına kendisi yerine Gallo’nun konduğu fotoğraf Defne’nin gözünü korkutmuştu. Bu nedenle, birbirleriyle “tanışmış” ve iyi kötü tüm huylarını kabullenip değişmeden “bir olmuş” olsalar da, Defne’nin korkularının yatıştırılmaya, Ömer’in kendisini bir kere sevdikten sonra hayatında bir başkasına yer olmayacağını duymaya ihtiyacı vardı. Ömer ise Defne’yi severken denkliği, aynılığı, anlaşıp anlaşmamayı hiç tartmamıştı, nedensizce seviyordu. Aşkına dair en büyük açıklaması da buydu zaten; “Defne işte…” Onun her hali ayrı sevilesiyken, sevmek için başka sebep aramaya gerek var mı? “İkisinin” birlikte şahane olduğu ve aralarına kimsenin giremeyeceği gerçeğini duyan Defne de indiriverdi zaten yelkenleri. Birlikte aynı yöne doğru yürüyecekleri yolun başına geldiler bu sayede. Ki zaten Ömer’in bütün yolları Defne’ye çıkıyordu.