Bazen hayatımızda ilk kez gördüğümüz birine hemen kanımız kaynamaz mı? Ne belli, belki de önceki hayatımızda arkadaştık yahut daha önceden bir şekilde tanışmıştık. Sebep bunlar olmasa bile, seveceğimiz biriyse eğer, kalbimize adı en başından yazıldığına göre, ona yakınlık duymamız da tuhaf olmaz bence. Biz Defne ile Ömer’in ilk defa Manu’da, olaylı bir şekilde karşılaştıklarını zannederken, onlar ilk gençliklerinde de birbirlerine denk geldiklerinde böyle hissetmişlerdir belki. İkisi de aynı dönemlerde sarp bir uçurumun kıyısında kalakalmış, ikisi de anneleri tarafından terk edilmişti. Ömer farkında olmadan dedesinin teşvikiyle yeni hayallere sahip olurken, acılara, yoksulluğa tutsak Defne ise hayallerinden vazgeçmek zorundaydı. Yorgun kanatların tam da yeni yolculuklara açılma arifesinde o otobüs durağındaki karşılaşmalarında, belki Defne de utangaç bakış attığı minicik anda Ömer’in olmayı dilemişti. Bu yüzden Ömer de onu bulana dek bu karmaşık tutkular çemberinde savaşıp durdu. Kim bilebilirdi ki; o savaşın sonunda uçup bulutlara tutunacaklarını?