Öncelikle şunu hemen söylemek isterim ki sekizinci bölümde Defne’nin o çırpınışları, Yasemin’in ona yaptıkları karşısında o küçücük haliyle ayakta kalmaya çalışması, bütün bölüm kuyruğu dik tutup en sonunda Ömer’in karşısında tüm kalkanlarını indirmesi beni mahvetti. Defne’ye sarılmak, ona bir bardak çay ve bir kilo çekirdek vermek istedim daha fazla üzülmesin diye. Ama bir Temmuz günü kendisini mutlu edecek şeylerden konuşmaya hakkı olmalı insanın, o yüzden Nihan ve Serdar aşkının içimi eriten anları ile başlayacağım yazıya.

Nihan’ın dolmuşa bineceği yolu beraber yürürken yolda dünyanın en güzel konuşmasını yapan Nihan ve Serdar, uzun zamandır gördüğüm en ballı şekerli çiftlerdensiniz. Siz de bol yağlı pastane poğaçalarını hüpletirken aynı zamanda bu diyaloğu yaşayan bir çift görürseniz bilin ki orada güzel bir ilişki vardır.

Sonra Serdar’ın ‘Bizim köşedeki simitçi bile sanki simit değil baklava satıyor’ şeklinde aşırı özet ama net kesin bilgi aşk tarifinin altına koşa koşa imzamı atarım. Aşık olduğunu ama aynı zamanda etraftaki her şeyin aynı kaldığın iddia eden biri aşık değildir çünkü bunu herkes bilir. Bir arkadaşımın çok bayıldığım tarifindeki gibi, 'Hava çok güzel ve neyse ki ben de oradayım.' demektir bence aşık olmak ve bakın Serdar da orada işte.

Zaman durdu sanki, beklerken seni

Nihan’ın iş çıkışı dolmuştan inip, Serdar’ı sabah bıraktığı yerde bulması, birbirlerine bakışları, Nihan’ın ‘Ay mutluluk böyle bir şey demek ki’ diye şaşırması resmen benim bile oturduğum yerden yüreğimi hoplattı. Bu cümleyi herkes bir kere kurmuş, mutluluğun icadını kendisinin yaptığını sanıp Evreka diye bağırmıştır herhalde. İşte o anı unuttukça sertleşiyoruz, katır kutur suyu çekilmiş paspaslara dönüyoruz. Bu sahne üstüme bir kova dolusu serin su dökülmüş gibi hissettirdi bana, bir kendime geldim şu sıcak yaz günü.