2015’in son günlerinde bir fragman izlemiştim. Kulağımda Ahmet Mümtaz Taylan’ın sesi, acıklı… Ardından gözlerim masmavi bir çift gözle buluştu, sonrasında ise o ses: “Onu ilk ben gördüm, onunla ben evleneceğim!” Küçücük bir kız çocuğunun dünyanın en güzel gözlerine sahip Kerim’ine haykırışıydı bu.

O zamanlar o küçük kızı bu kadar seveceğimi bilmiyordum tabii. Ama izlediğim bir dakikalık fragmanın öyle garip bir çekiciliği vardı ki, içten içe iyi anlaşacağımızın farkındaydım. Günler geçti, yayın günü geldi çattı. İşten hızlı hızlı çıkıp eve geldiğimi hatırlıyorum. Sonrasını ise biliyorsunuz. Asla başka plan yapılmayan Salı günleri…

Ben o Şubat akşamında Küçük Hülya’nın gözlerine oturan kırgınlığı, yetişkin Hülya’nın gözlerinde de gördüm. Öyle etkilenmiştim ki, bu hikayeye elimden geldiğince eşlik etmek istiyordum. Ama bir yandan da yarım kalmaktan korkuyordum. Daha haftalar öncesinde Hatırla Gönül’ün hikayesi -bence- yarım kalmışken Hayat Şarkısı’na da 13 hafta sonunda veda etmekten korkuyordum açıkçası. Ranini'm “Haydi!” demese, ilk haftadan bu ana kadar Hayat Şarkısı’na eşlik etmeye cesaret edemeyebilirdim. Çünkü yarım kalan her hikaye kırıyor insanı. İşte bu yüzden benim için bu 21 haftalık yolculuğum çok özeldir. 22’yi beklemekse anlatılamayacak kadar heyecanlı.

İşte böyle başladım Hayat Şarkısı yolculuğuna… Benim Hayat Şarkısı’na dair söyleyecek -hala- çok sözüm var, istiyorum ki Eylül’e kadar söylenmemiş söz bırakmayayım. Ara ara konuşacağız elbet. Ama öncesinde Hayat Şarkısı bana ne kattı, neleri sevdim, neler olmasa da olurdu bunlardan bahsetmek istiyorum.