Defne'ye ilk tutulduğunda, onu sivri topukların üzerinde hayal etmiş ve bir ayakkabı tasarlamıştı Ömer... Spor ayakkabılarıyla gezmeye alışmış Defne, adeta seke seke yürüyordu, topuklu ayakkabılarının üzerinde. Hiç şüphesiz; Ömer'in Defne'ye ilk tutulduğu an, sahil çekimlerinde, Defne'nin ayağını incittiği andı. Ömer, bir kahramana yakışır şekilde koşup, kucaklamıştı Defne'yi ve sonraları mucizevi bir şekilde kaybolan, ayak bileğindeki doğum lekesiyle de ilk öyle tanışmıştı. Sanki bugüne dek hep, Defne taşısın diye tasarlamıştı tüm ayakkabılarını.. 

Ümit Yaşar Oğuzcan'ın bende çok büyük anısı olan bir şiiri var, tam da Defne'nin halini anlatan;

"Seni görmediğim günler bir çakır diken büyüyor göz bebeklerimde.

Bir çocuk ağlaması başlıyor, kulaklarımda uzun uzun...

Ellerim bir yerlere yapışıyor, kurtaramıyorum 

Ya ayaklarım, o benim zavallı ayaklarım 

Öyle şaşkın, öyle kararsız, öyle çaresiz ki.

Seni görmediğim günler 

karanlıktayım, katran gecelerdeyim.

Cehennem misali bir yerdeyim 

Bir demir nasıl paslanır, bir elma nasıl çürürse; 

işte öyleyim..."

İşte Defne'nin o çaresiz ayakları, hiç istemediği halde Ömer'den kaçtı uzunca bir süre. Bekledi Defne; "dolu dolu seven, saçmalayan bir Defne" olarak, Ömer'in kendisine ait olduğunu bilmeden bile etkilendiği ayaklarıyla Ömer'e koşacağı günü bekledi hep. En umutsuz anında, bir mucizeyle kocaman koştu zavallı ayaklarıyla sevdiği adama... Ömer "git" demeden, kıpırdamayacaktı ayakları yerinden, zaten hiçbir zaman da yörüngesinden çıkamamıştı. 

Ne yazık ki, asla özgür olamadı Defne'nin ayakları. Ayaklarının altına dolanan kocaman bir sır topu vardı her zaman, belki de dikenleri en çok o kar beyazı ayakları yaralıyordu. Ve "Gidemiyoruz..." dedi Ömer, günün birinde. Bugüne kadar, ayakları üzerinde hep tek başına ama dimdik durabilmiş Defne'ye en ağır sözü söylemişti belki de. Hiç bu kadar zavallı olmamıştı ayakları Defne'nin, istemediği kaç kapıdan girip çıkmak zorunda kalmıştı da, hiç bu kadar acıyarak sürüklememişti ayaklarını, kırmızı kapıdan, dışarı...