Bir de tabii her zamankinden daha mânâlı bakışlar var beni iyice ikna eden. Daha evvel sesine tahammül edemediğim Mabel Matiz’in Gel şarkısını (Sese karşı ön yargım, müzik ve düzenlemesiyle 90lar tadı aldığım, sözlerinde hafif tasavvufî dokunuşlar yakaladığım bu nadide şarkıyı es geçmeme sebep olacaktı bu sahne olmasaydı.) bana tanıtan ve dahi tekrar tekrar dinleten sahne. Aradan o kadar zaman geçti, neler neler gördük ama bu kısacık anları sırıtmadan seyretmem hâlen mümkün olmuyor. 

Geçmez bu ömür sensiz.

Ben görürüm beni, aynasız da.

Bir çift göz yeter, doydum.

Anla dikenimden.

Güllerim uyansın bahçelerimde.

Anla halimden.

Kalbime sırlarımı gömdüm.

Öyle bi' apansız.

Öyle bir kal ki.

Ben kaldım viran.