Bahtının rüzgârına kapılıp gidenlerin hikâyesi, Sevda Kuşun Kanadında..
Kalbiyle aklının, inancıyla aşkının, öfkesi ile
aklıselimin arasında gidip gelenlerin öyküsü.
Geçtiğimiz hafta devrimcilerin kahvesinin tarandığı
sahnede biten diziyi bu hafta ikinci bölümüyle evlerimize konuk ettik.
O dönem ne yazık ki pek revaçta olan kahve, ev ya da
iş yeri taranması mevzuu hikâyede sıkça işlenecek belli ki. İlk bölümde
devrimci kahvehanesi taranmıştı, bu hafta Ülkü Derneği ve Ömer Reis’in
dükkânı.. Kimliği belirsiz maskeli kişilerce gerçekleştirilen bu eylemlerin
faili merak konusu.. Herkes birbirini bir köşeye çekip “sen mi yaptın?” diye
soruyor fısıltıyla. Ama hayır, o yapmamış. Diğeri de yapmamış! O sahneleri seyrederken
“sen yapmazsan, ben yapmazsam, o yapmazsa..” diye bağırıyor bir ses beynimde.
İç sesi susturup seyretmeye devam ediyorum.
Baştan söyleyeyim, valla ben hâlâ kalbimi
titretecek, aklımı başımdan alacak bir sahne bekliyorum. Henüz göremedim ne yalan
söyleyeyim. İstiyorum ki ertesi gün sosyal medyada herkes onu konuşsun. Millet
birbirine link atsın, tırım tırım sahne arasın. Ama yok. Bakınız üçtür burada
aklımın dibini döküyorum. Ranini’nin kulakları çınlasın, meşhur bir lafı var:
Okumuyorsunuz!
Ey ufuklar diyorum yolculuk var yarına.. Her duygunun son derece yoğun yaşandığı bir dönemin
hikâyesini kurguluyorsanız insanın içini cızır cızır yakacak sahneler yazmak,
çekmek de boynunuzun borcudur. İmkan varsa bence bu gidişe acilen müdahale
edilmeli ve mümkün olan en yakın bölüme efsane bir sahne eklenmeli. Ne olur
kızmayın bana. Ama bunu söylemezsem taş olurum. Elinizde Ufuk Bayraktar gibi
bir cevher var ve ona yazılan repliklere bir bakar mısınız Allah aşkına?
Bakınız
fikirlerden bahsetmiyorum. Görüşlerden, siyasetten dem vurmuyorum. Ömer Reis’i
esas oğlan yapın da hikâyeyi rayından çıkarın da demiyorum. Ama orada öyle
derya deniz bir potansiyele sahip ve efsane olmaya çok müsait bir karakter
varken bunu niçin kullanmadığınızı merak ediyorum.
Dövüşmeden oynayın! İlker Kızmaz da kumaşı
şahane bir oyuncu mesela. Fakat onun kendini gösterebilme fırsatı bulduğunu
düşünüyorum. Hem devrimci kimliği hem de Zafer Komutan’a muhbirlik yapıyor
oluşu ve aynı anda gazeteci Leyla ile de işbirliği içinde olması karakteri
bereketlendiriyor. Replikleri ve sahneleri vurucu. Dolayısıyla İlker Kızmaz, içinde
olduğu her sahnenin enerjisini yükseltiyor.
Özellikle ismini zikretmek istediğim birkaç oyuncu daha
var bu hafta. Bahadır Yenişehirlioğlu asaletinin altını çizmek isterim mesela.
Saatçi Hüsnü’nün insana huzur veren varlığını, muhtaçlığını çektiğimiz o naif
duruşu daha sık görme imkanı bulursak ne hoş olur. Sonra Deniz Baysal.. Zafer
Komutan’ın asi kızı Tümay bundan daha iyi canlandırılamazdı herhalde. Dolayısıyla
Deniz Baysal’ın da her sahnede Tümay’ın hakkını verdiğini düşünüyorum.
Bu hafta umut vaat eden birkaç sahne vardı. Biri
Hüsnü Efendi ile Arif’in iştirak ettikleri zikir sahnesi ve cennet mekân
Muzaffer Özak Efendi’nin (k.s) sohbet sahnesi idi. İlk bölümde Necmettin
Erbakan - Zahid Kotku Hazretleri (k.s) sahnesini pek tesirli bulmamıştım
açıkçası. Ekrandan bize yansıyan bir parça karikatürize edilmiş bir sahneydi
çünkü. Fakat bu haftaki zikir sahnesini de, Muzaffer Efendi’nin (k.s) gönül
tamir ettiği o sahneyi de tüylerim diken diken olarak seyrettim. İşte bundan
bahsediyorum. Bu tip vurucu sahnelerin; kıssaların, şiirlerin, doğru şarkı ya
da türkülerin desteklediği, insana bir kalbi olduğunu hatırlatan sahnelerin azlığından..
Olacak ama olacak. Ümidimiz bâki.
Hikâyenin beni heyecanlandıran bir başka ayağı daha
var: Nesteren!
Özge Sezince üstlendiği her rolün altından ustalıkla
kalkan ve oynadığı karaktere seyirciyi kolay inandıran bir oyuncu. Bakın
dizinin henüz oturmamış hikâyesini içimizde bir yere konumlandırmaya çabalarken
benim daha ilk bölümden kayıtsız şartsız ikna olduğum tek dünya Nesteren’in
dünyası. Dünkü David-Nesteren sahnesi peşine takılıp gitmeye pek müsaitti
doğrusu. Bu görüşmeden Zafer’i bitirecek şahane bir Ali Cengiz oyunu çıkar diye
el ovuşturdum. Nesteren fevkalâde acılı bir kadın. Zafer’e çok mu âşık
yoksa bir türlü “Erbay” olamamanın hırsıyla mı yanıp tutuşuyor, o kısmı bize
şimdilik kapalı. Açıkçası Nesteren’in üzerine daha çok oynanması gerektiğini
düşünüyorum. Çünkü Esma-Nesteren çekişmesinin seyirciyi Tümay-Arif aşkından
daha çok çekeceğine kalıbımı basarım. Biz mağdur kadın hikâyelerini, bir
erkeğin üzerinde tepindiği iki başka hayatı ve o kadınların neler
yapabileceğini seyretmeyi naif bir aşk öyküsüne tercih ediyoruz çoğu zaman. Bunu
da buraya not düşmüş olayım.
Durun, siz kardeşsiniz!Sevda
Kuşun Kanadında, fırsat verilmesi gereken bir hikâye
sevgili seyirciler. Birtakım talihsizliklerle bu yolculuğa çıkmış olsa da en
kısa sürede hızla toparlanacağına sonsuz inancım sonsuz. Yeni ekibin neler
yapabileceğini hem çok merak ediyor ve hem de niye bilmiyorum kuvvetli biçimde iyi
bir iş çıkaracaklarını hissediyorum. Belki de öyle olmasını ümit ettiğim için...
Çünkü benim derdi olan işlere zaafım var. Çünkü bu işin yalnız gemi yürüsün, çark
dönsün diye tasarlanmadığının farkındayım. Bir ülkenin çocuklarını aynı ateşin
ortasına iten karanlık elleri açık etmek, günümüz gençliğine “durun siz
kardeşsiniz” selâmını vermek derdiyle bu yola çıkıldığını biliyorum. Bir
zamanlar aynı yollardan yürümüş olanların “bakın biz yandık, siz tuzağa düşmeyin”
nasihatlerinin bir televizyon dizisinde vücut bulmuş halidir Sevda Kuşun
Kanadında. Heybesine iyi niyet, kardeşlik duygusu ve çokça hoşgörü katıp yola çıkmış. Kalemi ve rejiyi ehil ve dahi ellere teslim ettiklerine
de inancım bâki. O sebeple heyecanla yeni ekibi ve gönül telimizi titretecek
sahnelerini bekliyorum şahsım adına.
Altmışlı yılların dillere destan komşuluk ve mahalle
kültürünü de ziyâdesiyle yansıtabilecek bir potansiyeli var dizinin. Bunun için
karakterler de, kurulan dünya da oldukça müsait. O ruhun seyirciye geçmesine çabalanıyor,
bunun farkındayım. Orada mesela bir Şükran-Halit hikâyesi var ümit vaat eden.
Dün Şükran’ın içinde bulunduğu bakkal dükkanı kurşunlandığında Halit’in
ortalarda olmaması Şükran’ı oldukça kızdırdı. Şükran, olaydan bir gün sonra yolda
karşılaştığı sevdiceğini bir güzel fırçaladı. Çünkü niye fırçalamasın? Şükran
orada canıyla boğuşurken Halit oğlumuz bir çift elin yakasından tutmasına yenik
düşüp hop! Pastanede aldı soluğu. Sonra da Şükran’ın karşısına çıkıp vay
efendim keşke yanında olsaymış da, çok istermiş de bık bık da bık bık. Yemezler
Halit Bey evlâdım. Şükran’ın Halit’e sarf ettiği “Bunlar süslü ama boş laflar”
kalıbı pek çoğumuzun hissine ne de güzel tercüman olmuştur. Şükran’ı orada böyle
içimizi soğuturcasına konuşturan senariste selâm ederim. Halitler aklını bir
parça başına devşirsin.
Yazıya başlık olarak seçtiğim şarkıyı da buraya
bırakayım. Bu hafta diziyi seyrederken bu şarkı gelip geçti hep aklımdan.
Bahtının rüzgârına kapılıp gidenlerin hikayesiymiş gibi hissettim. O yıllardan
bugüne nasıl savrulduklarını düşününce insanların.. Yazıya oturunca açtım
sonra. Ben bu satırları yazarken Müzeyyen Senar usul usul diyordu ki:
“Ey ufuklar diyorum, yolculuk var yarına..”
Emeği geçen herkesin eline sağlık.
Haftaya görüşmek dileğiyle..