Sultan Ahmed Han... Osmanlı tahtında gencecik bir padişah... Taht mı onu taşıyor, o mu tahtı belli değil. En çok, zalim bir padişah olmak istemiyor, bir de onun zıddı olarak gördüğü korkaklıktan çekiniyor. En büyük isteği ise "doğru" adam olmak. Hassas kalbini çocuk yaşta kaptırdığı Anastrasia'sı, en büyük zaafı, ne mutlu zaafı aşk olanlara...
Çocukluk korkularını, olmaktan korktuğu o zalim adama dönüştüğü birkaç anda dahi, hep hissettirdi, bu yüzden de en çok kendine açtığı bu çelişki çukurlarının içinde debelenirken yara aldı Ahmed. Daha küçük bir çocukken verdiği "asla kardeşimi öldürtmeyeceğim" kararını, kendi eliyle iki kez yıktı. Kendi, midesinden yaralandı, Mustafa'cık aklından... Doğrunun peşinde koşarken büyük yanlışlar da yapan, hassas, vicdanlı civan padişah... Ahmed... Çocukluğundan beri taşıdığı o endişelerinin, midesinde açtığı yaralara direnemedi daha fazla... Dünyevî işlerinin her birini emanet etti, aşkının simgesi has bahçesinde, aşkının kollarında, ömrünün sonunu simgeleyen kar taneleri altında, sade, ihtişamsız, ince bir vedayla, son nefesini verdi.
Bu koltuğu da gözyaşı sarayına gönderin artık, ona orası yakışır.
Ne yalan söyleyeyim, karlar altındaki, görsel hazzı yüksek o sahnede, Kösem'in kalbi mi, yağan kar mı daha soğuk bilemediğimden midir nedir, daha çok Ahmed'in yanağına düşen ve hiç erimeyen kar tanesine takıldım ben. Ve sevdiğinin, Kösem'in kollarında verdiği son nefesi sırasında değil de, en büyük kaygılarının, pişmanlıklarının, vicdan azaplarının öznesi, kardeşi Mustafa'nın, ortak olduğu hıçkırıkları sırasında Ahmed için, Ahmed'le beraber gözyaşı döktüm. Çünkü Ahmed'in hikâyesinde; Kösem'le aşkından çok, Mustafa ile kardeşliği "kalbe dokunur" bir anlam taşıdı hep benim için...
Bu sayfalarda kimi "dünyadan haberi olmayan " diye dalgamı geçtim, kimi Padişah'ım Civan'ım diyerek toyluğundan dem vurdum. Ama her anına, her duygusuna, terinin, gözyaşının her damlasına sonuna dek inandım Ahmed'in. Sebebi: Ekin Koç. Eline, gönlüne sağlık. Bu veda erken oldu. Seni çok özleyeceğiz Civan Padişah'ım Ahmed...
Yazı devam ediyor...