Bugün internetin dehlizlerinde aradığın “defne”ye ulaştığında, karşına şöyle bir tanım çıkacak; şaşırma: Defne, Akdeniz defnesi, yaz kış yeşil kalır. Bu özelliği nedeniyle yüzyıllardır ölümsüzlüğün, kahramanlıkla birleşmiş erdemin simgesi sayılmıştır. Yaprakları kokulu, şekilleri mızrak ucu gibi, kenarları dalgalıdır... Efsaneye gore Apollon, bu yapraklardan kendine bir taç yapmış, ve bu tacı başından ilelebet çıkarmamıştır.

Öyle değil midir ki bu defne ne kadar da masum ve saf bir şekilde Ömer’in Defne’sini andırmaktadır! Üstelik Defne bizim için de artık her Cuma evimize konuk olan basit bir misafir, “kiralık bir aşk” olmaktan çıkmış, Antik Yunan mitolojisine ait bu destandaki gibi bir defne ağacına dönüşüp her birimizin içinde kök salmıştır.

"Kiralık Aşk" izleyicisi olmayanlar için fazla mecazi, sanatsal ve belki abartılı duruyordur bir “kurgu” karakter için yapılmış bu alegori ve tanım. Ama Kiralık Aşk, yarattığı Defne’yi, bu tanımın içini dolduracak derinlik ve incelikte yaratmıştır; daima yeşil ve taze, katmanlı; bazen mızrak gibi sivri uçlu, bazen bir deniz gibi dalgalı...

Defne’yi anlatmadan defneyi bilmek gerektiğini düşündüğüm için binlerce yıllık bir Yunan efsanesinden başladım. İçimde Defne’ye sebepsiz defne denmediğini hissetmiş olacağımdan, sanırım. Ve aslında Apollon ile Dafni’nin hikâyesi - okuduğunuz saat ve ruh haline bağlı olarak – “Ah be! Okumasaydım!” diyebileceğiniz kadar hüzün dolu ve acıklı; ama esasında Defne’nin gerçeğinin de bir açıdan birebir yansıması, aynası: bizim Defne’miz de Apollon’un kalbinden vurulup, bir daha asla yanından ayrılmasın diye bir ağaca dönüştüreceği kadar masum, temiz, gönül kaptırılası ve âşık olunası.