Açıkça söylemek gerekirse, ben 23. bölüme kadar Poyraz’ın “Allah’ım ne kadar talihsizim, Neden her şey benim başıma geliyor? Neden tüm manyaklar beni buluyor? Sadece biraz sevgi istiyorum, çok mu şey istiyorum?” serzenişlerinden çok da etkilenmemiştim. Her şeyi komikliğe, şakaya vurduğu için, adamın gerçekten çok yalnız olduğunu, tutunabilmek için ne kadar çabaladığını anlayabilmem ancak çocukluğunu izlediğimiz flashback’ten sonra mümkün oldu. Sinan’ın Poyraz için neden bu derece önemli olduğu ve onu geri alabilmek adına girdiği tehlikeli oyunlar ve söylediği yalanlar da daha bir anlam kazanmış oldu böylece.

Poyraz’ı son bıraktığımızda polisliğe geri dönmüştü, yine çok yalnızdı ve hikayesi daha yeni başlıyordu. Bakalım baba ve kız kardeşin de olayın içine girmesiyle bu hikaye nerelere uzanacak?