Seneler önce bir iş için yolum İstanbul'a düşmüştü.
Planlarım beklendiği gibi gitmedi ve dönüş saatimi beklerken üzgün halde
İstiklal'de yürümeye başladım... Yağmur yağıyordu ince ince ve umutsuzluk iyiden
iyiye yüreğimi sıkıştırmaya başlamıştı. Bu ruh halinin etkisiyle etrafımın
farkında bile değildim ki, birine çarptım. Refleksle kollarımdan kavrayıp
''Afedersiniz pardon'' dedi gülümseyerek ve benim de iyi olduğumu belirten gülümsememin ardından
yollarımıza devam ettik. Çok güzel gözleri olan bir adamdı ve o an zihnimdeki
kara bulutlar dağıldı.
Hayır, aşk gibi bir şey değil bahsettiğim. Bazı
insanların anlık enerjileri bile içinde bulunduğunuz karanlık kuyudan çekip
alabilir sizi. Bu bazen ekmek aldığınız fırıncı, bazen komşu teyze, bazen yolda
çarpıştığınız biri olur. Hayatın normal akışı içerisinde bir gün Leo
karakteriyle tekrar rastladım o eşsiz enerjiye.