5 – Call Me By Your Name

Call Me By Your Name’i çok büyük beklentilerle, asla girmekten hoşlanmadığım festival bileti savaşlarının ortasına dalarak gidip izledim; belki o yüzden, pek aradığımı bulamadım. Yıllardır büyük bir Armie Hammer hayranı olarak (Man From Uncle çok güzeldi, aksini kabul etmiyorum!) onun bu kadar olumlu eleştiriler alması beni çok mutlu etti, hikayeden etkilendim ama o kadar. Fakat sonra garip bir şey oldu… Film bir türlü aklımdan çıkmıyordu. Sürekli düşündüm, sürekli Sufjan Stevens’ın o muhteşem şarkılarını dinledim, filmin finali ve o meşhur monoloğu gözümün önünden aktı. Anlamamıştım ama film beni epey derinden etkilemişti aslında. Umarım ödül sezonunda hak ettiği değeri görür ve yıllar sonra çok önemli bir film olarak sıklıkla anarız.