Hülya çok korkuyormuş. Mutlu yuvalarını, Kerim’i, en çok da Mehmet’i kaybetmekten korkuyormuş. Mehmet ağlıyor diye onunla beraber ağlayan Hülya, Mehmet’in kılına zarar gelmesin diye kendini feda etmeye de razıymış. Onun derdi, tasası Mehmet’in mutluluğuymuş.

Kerim de Hülya’nın korkularının farkındaymış. Her zaman Hülya’nın yanında olacakmış ama Filiz meselesinden o da korkuyormuş. Birlikte yemeğe çıktıkları bir akşam, Filiz’le karşılaştıklarında da bu korkularını yeniden anımsamış.

Hülya, o akşam Mahir’i Filiz’in yanında görünce çok üzülmüş, kızmış, kırılmış. Mahir’e küsmüş. Sonra bir başka akşam ablası Melek’in evine yemeğe gittiğinde Mahir’le karşılaşınca kırgınlığını Mahir’e de anlatmış. Mahir de ona kurduğu oyunu anlatmaya başlamış.

Kerim ve Mahir arasındaki gerilim ise bitmek bilmiyormuş.

Derken bahar gelmiş alabildiğince güzelliğiyle… Cevherler de bu güzel havayı fırsat bilip çiftlik evine gitmiş ailece. Kerim ise uzaktaymış. Ve Hülya’nın doğum günüymüş o gün. Hülya, Kerim’in yokluğunu hissediyormuş içten içe. Kerim oğlan ise yalnız bırakmamış sevdiğini. Pastasıyla, hediyesiyle çıkagelmiş sevdiğinin yanına. İşte o an bir kez daha doğmuş Hülya…