Hülya’nın en büyük korkusu kaybetmekmiş. Ailesini, mutluluğunu, huzurunu, sevgiyi kaybetmek… Ve en çok da Mehmet’i kaybetmek. Çünkü Hülya bir zamanlar canından bir can kaybetmiş. Mehmet’i kucağına aldığında yaraları sızlarmış Hülya’nın ama bir o kadar da iyi gelirmiş Mehmet ona.

Ve artık Kerim’i kaybetmekten de korkuyormuş Hülya. “Onunla ben evlencem!” diye tutturduğu o güzel gözlü çocuk onu çok seviyormuş çünkü. Sıkı sıkı sarılıyorlarmış birbirlerine, kalplerinde bir tutam korku varmış.

Hülya, korktukça köşeye sıkışıyormuş. Cem bir yandan Filiz bir yandan sıkıştırıyormuş. Kerim, hiçbir şeyden şüphelenmesin diye gizli işler çevirmeye devam ediyormuş Hülya. En büyük destekçisi ise yine Mahir’miş.

Aşk ise bir tarafı mutlu ederken, bir tarafı paramparça edebilirmiş. Ya da şartlar çetinse iki tarafı da mutsuz… Hüseyin ve Melek, bir yolun sonuna gelmişler. Melek, Kaya’yla evlenmeye karar vermiş. Onların nişan yüzüklerini takmak ise Hüseyin’e düşmüş.

Hayat ise sadece aşktan ibaret değilmiş. Yaşamaya devam edebilmek için çalışmak gerekliymiş. Ve kendi başına buyruk hareket etmeyi sevse de Kerim sorumluluklarının farkında olan bir adammış. Madenlerde çalışmaya başladığında ilk yaptığı şey çevreye zarar verip vermediklerini kontrol etmek olmuş. Zarar veriyorlarsa gözünü bile kırpmadan kapatırmış madeni. Çevre, onun için çok değerliymiş.

Bayram Cevher ise işlerine karışılmasına çok sinirlenmiş. Baba ve oğulları arasında bir tartışma daha yaşanmış böylece. Bayram Bey, oğullarını kovmuş; Süheyla Hanım’a da arayı bulmaya çalışmak düşmüş.